~Rozdział 45~

Okej... jak pewnie większość z was zauważyła na blogu jest nowy szablon. Widzę, że w komentarzach było kilka opinii na jego temat, więc postaram się wytłumaczyć. Szablon... jako szablon w całej okazałości jest naprawdę cudowny (musicie mi wierzyć na słowo) tylko, że wasza kochana mistrzyni grafiki (czyt.ja) oczywiście musiałam coś spieprzyć, i w ostateczności jego cała "widoczna" wersja wyświetla się TYLKO w wersji komputerowej. Na telefonie, czy innych urządzeniach ( z których częściej wchodzicie na bloga) wygląda to... jak jeden wielki piksel (stąd pewnie niezbyt dobre zdanie o nim, czemu się naprawdę nie dziwię...) Będę rozmawiała z twórczyniami tego szablonu, czy dało by się to jakoś naprawić ( w co wątpię :c ) więc będziecie się musieli pogodzić oto z takim wyglądem, albo wchodzić z samych komputerów xD.
Za wszelkie niedogodności z góry przepraszam, i za rozdział również przepraszam; jest beznadziejny. 
A tak w ogóle idzie ktoś na zlot Directioners w Warszawie, w złotych tarasach? :D Ja będę, mam nadzieję, że kogoś spotkam ^^ Więcej informacji TUTAJ
Okłamałeś mnie.- poczułam napływające do oczu łzy.- obiecywałeś przyjaźń.  (...)
-To Ty mnie okłamałaś.-  (...)
-Kiedyś mówiłaś, że mnie kochasz.- wyszeptał.- nie wiedziałem, że nabierze to takiego znaczenia. –Spuścił głowę. (...)
-Nie Niall. Ja nic do Ciebie nie czuję. (...)
-A jaka normalna- niezakochana osoba śni o tej drugiej takie sny, hmmm? (...)
-Nigdy bym Cię nie okłamał, rozumiesz? Jesteś dla mnie zbyt ważna, żebym mógł się pogodzić z Twoim odejściem (...) 
-Tak Asiu. Kocha ją, naprawdę kocha Alice, ale nie mógł żyć z poczuciem winy, by Ciebie tak po prostu zostawić… Wiedział, jak jesteś delikatna, i jak łatwo Cię można zranić, to dlatego poszedł Ci na rękę. Chciał dobrze. Źle go zrozumiałaś. (...)
-Czyli cokolwiek teraz powiem, to i tak będziesz się kierował swoją intuicją i mi nie uwierzysz?- syknęłam.-I tak będę wiedział, że czujesz do mnie coś więcej.

Przekręciłam prawidłowo numerki i otworzyłam szafkę. Zaczęłam wrzucać do niej niepotrzebne podręczniki, ubrałam płaszczyk i buty, jak najprędzej chcąc opuścić teren szkoły. Nienawidziłam tego miejsca. Zresztą- jak każdego innego, w którym byli ludzie.

Codziennie te same twarze, codziennie ta świadomość, że dla nich jesteś nikim. Nie to, że chciałam jakoś przegiąć w drugą stronę i znaleźć się w elicie klasowej. Po prostu… marzyłam być kimś więcej, niż osobą, którą tylko można zapytać o pracę domową.

Rozmawiać, jak oni, śmiać się jak oni- tak wiele wymagałam? Większość uczniów po pierwszym dniu szkoły uznała mnie za tą bezwartościową. Po co zagadać, skoro i tak nic z niej nie wyciągniesz? Te nerwowo ocierające się ręce i  naciągnięte rękawy mówią same za siebie…

Nie musiałam jakoś specjalnie kombinować, żeby wiedzieć co o mnie myślą. W końcu samotne siedzenie na korytarzu stało się rutyną.

Lekko zamknęłam szafkę i poprawiając torbę ruszyłam w stronę wyjścia. W myślach analizowałam sobie, jak spędzę dzisiejszy dzień. Lekcje? Jest piątek, na nie przyjdzie czas w niedzielę wieczorem. Alice? Niall, Liam, Zayn, Hazz, Lou?- odpada. Nie to, żebyśmy byli pokłóceni… no może z wyjątkiem mulata, ale tu nie o to chodzi.

Ten dzień jest wyjątkowy, zresztą jak co roku. Co prawda jego wyjątkowość w ciągu tych kilkunastu lat zmniejszyła się do bezczynnego siedzenia, wspominania, czasem… kaleczenia i płakania.

Co mi przyniesie tym razem?

Kilka godzin później…

14 października

To już 13 lat… równo 13 lat. Przypomnieć jest łatwo, ale zapomnieć? Mówią, że czas leczy rany- ale to nie prawda. Chyba, że przez „leczenie” rozumieją stan fizyczny, to by się zgadzało. Jednak w środku wszystko boli tak samo… może i ze zdwojoną siłą?

To zostaje na całe życie. Idzie za Tobą jak cień. Już nigdy się nie zmienisz. Już nigdy nie będzie tak jak dawniej. Już nigdy do tego nie powrócisz…

Może teraz, gdyby nie to, miałabym do kogo zagadać. Nie czułabym się jak powietrze? Byłabym inną osobą. Mój pogląd na świat znacznie by się zmienił.

Nie chciałam współczucia od przyjaciół, których i tak  już nie miałam. Nie chciałam psychologa, psychiatry, czy innych lekarzy. Co z tego, jeśli nawet by mnie zrozumieli?

 Przywróciliby mi ją?

Nie.

Ja wciąż to pamiętam, ja wciąż tęsknię, żegnaj Łusiu.

Z cichym westchnieniem zamknęłam pamiętnik. Już czułam napływające łzy, ale dziś było mi wszystko jedno. Mogłam ryczeć jak głupia, co i tak by niewiele dało. Mogłam się okaleczać- i tak by nikt nie przyszedł. Mogłam krzyczeć- nikt by mnie nie uciszał. Mogłam się rzucać- jedyne co bym nabyła to nowe siniaki.

Wiem, że jestem dziwna. Nie musicie mi tego powtarzać.

Przecież ja nie chcę od nikogo współczucia. Lubię siedzieć jedynie w towarzystwie moich własnych problemów. Z  kimś czy bez kogoś- jej mi nie przywrócą…

Otarłam rękawem oba mokre policzki. Mając na sobie czarną koszulę mogłam to robić bez żadnych obaw przed tuszem do rzęst, którego o dziwo na sobie dziś miałam. Tak, wow- możecie już bić brawa. Co prawda nie jest to warstwa nie wiadomo jaka, którą widzę, przechodząc codziennie koło każdej dziewczyny z mojego otoczenia, ale jednak.

Mój brzuch zaczął dawać swoje pierwsze oznaki, że dawno nic nie dostał. Powolnie otwierając pamiętnik na ostatnio zapisanej stronie i zaznaczając wkładając tam długopis, pozostawiłam go i udałam się w stronę kuchni.

Zaczęłam podgrzewać obiad, cały czas będąc myślami gdzie indziej.

W końcu swój wzrok utknęłam na fotografii wiszącej niedaleko. Tak, tego samego zdjęcia…

Retrospekcja:

Wziął je delikatnie za ramkę nadal stojąc do mnie tyłem. Jakiś czas w pomieszczeniu panowała idealna cisza przerywana moim przyspieszonym oddechem. Hazza nadal wpatrywał się w zdjęcie, na którym byłam ja i moja ukochana siostrzyczka. Możliwe, że nawet nie zostałam przez niego rozpoznana. Chyba nigdy nie widział mnie takiej uśmiechniętej jak na tym zdjęciu. Mała, wyszczerzona do zdjęcia Asia trzymająca < a przynajmniej próbująca trzymać> swoją o 2 lata młodszą siostrzyczkę. Obie z tzw. bananami na twarzy. Wtedy wszystko było idealne. Miałam rodzinę, byłam szczęśliwa i spełniona.

Harry odwrócił się nadal trzymając w dłoni ramkę. Jego mina...bezcenna. No po prostu...ugh...wyglądał tak uroczo.
-To...to Ty ?-zapytal niepewnie.
-Tak. (…)

Ja również się uśmiechnęłam, ale to na widok jego miny,
-Ale..ta mniejsza czy większa-spytał dosiadając się i kładąc nogę na nogę.
-Zgaduj-postanowiłam trochę podręczyć chłopaka. (…)

-Emmm...no...tak mi bardziej pasujesz na młodszą-odparł drapiąc się po karku.

-Coś źle mnie dobrałeś (…)

-A ta młodsza to kto?(…)

-Kuzynka-odparłam bez namysłu.(…)

Być może wiedział, że go okłamałam… Sądząc po jego minie, było to nawet bardziej niż pewne. Jednak nie nalegał. Może domyślał się, jakie skutki mogą u mnie wywołać wspomnienia z nią związane…?

Rozmyślałabym tak dalej, gdyby nie rozchodzący się po całym domu dźwięk dzwonka do drzwi. W pierwszej chwili moje serce podskoczyło do gardła.

Przecież oni nie wiedzą, nie mogą wiedzieć.

Po paru sekundach sobie uświadomiłam, że przecież nawet jakby to była Alice, to by na pewno nie przyszła z tego powodu. Przecież często mnie odwiedzała. Byłam zbyt nerwowa…

Wolnym krokiem ruszyłam w stronę drzwi.  A co jeśli w ogóle to jakiś listonosz? Asia, po co ten strach!

Przekręciłam zamek i pociągnęłam za klamkę. Moim oczom ukazał się…

-Louis?- nie za bardzo wiedziałam co powiedzieć.

-W rzeczy samej.- uśmiechnął się, jak to było w jego zwyczaju. – Wyglądasz jakbyś ducha zobaczyła. Zresztą zaraz wszystko mi wyjaśnisz.

Wszystko mi wyjaśnisz?! Czy ja dobrze usłyszałam?!

Starając się przybrać mniej zaskoczony wyraz twarzy przesunęłam się dając chłopakowi miejsce. Ten zaczął odpinać guziki od swojego płaszcza i zdejmować buty.

Ja zaś szybko pognałam do kuchni przypominając sobie o grzejącym się obiedzie.

No nie chciałam być niemiła, ale jakoś inaczej sobie wyobrażałam ten dzień… A już na pewno nie z Tomlinsonem, który jak gdyby nic przyszedł do mojego domu, jakby tu mieszkał.

-A tak w ogóle to co cała na czarno jesteś, jakbyś jakąś żałobę miała?- Parsknął zza ściany.

Dobrze, że nie wiedział w tej chwili mojej miny…

Mocniej zacisnęłam dłoń, starając się powstrzymać przybywając stan.

Oj Loulou, gdybyś wiedział, ile w tych słowach jest prawdy…

-No, a teraz mów wujkowi Tommo co się stało!- klasnął w dłonie i wszedł do pomieszczenia.

-Nic.-odchrząknęłam.- Chcesz coś do jedzenia?- wychrypiałam.

-Nic, w makijaż rozmazał mi się bo…?- odparł.

W tamtej chwili miałam ochotę przywalić sobie z otwartej dłoni. Oczywiście, że musiałam o czymś zapomnieć.

-To naprawdę…

-Skarbie, mam cztery młodsze siostry, myślisz, że na takie słowa się nabiorę?- przerwał mi.

Z braku pomysłu na dalsze wytłumaczenia spuściłam nieco głowę, uporczywie wpatrując się z naczynie. W odpowiedzi usłyszałam westchnięcie.

-Wygląda na to, że najpierw sobie coś zjemy, a do tej sprawy podejdziemy później.- zakasał rękawy, już po chwili pomagając mi nakładać porcje.

Ojj, będę się tłumaczyła…

Godzinę później…

Chłopak przepuścił mnie w drzwiach do pokoju, po czym je zamknął. Klapnęłam bezradnie na łóżko, bijąc się z myślami, co będziemy robić w pomieszczeniu przez najbliższy czas. Telewizor był na dole, a takowego „Twistera” nie posiadam. Nie zaprzeczę jednak, że sam Tommo był dość pomysłowy i zawsze znajdował temat do rozmowy.

-Dlaczego przyszedłeś sam?- zaczęłam uporczywie wpatrując się w swoje dłonie.

Sama wizja tego, że dzisiejszego wieczora będę się musiała nieźle tłumaczyć za sprawą rozmazanego tuszu do rzęs- przerastała mnie.

-Hazza, Liam i Zayn nagrywają dziś swoje partie do piosenki, a Niall musiał poćwiczyć grę na gitarze, bo ostatnie tygodnie…- przerwał widząc moją minę.

-Um… w każdym razie musiał zostać.

-A..Aha.

-Hej.- położył swoja dłoń na moim kolanie.- tu już minęło. Liam mu wszystko wytłumaczył. Jest dobrze.- zapewnił mnie.

-Dla mnie nie istnieje takie określenie Tommo. -bąknęłam.

-Masz zdecydowanie zbyt pesymistyczne podejście do życia. Musisz się trochę rozerwać.

-Jeśli rozerwanie się rozumiesz przez pójście w miejsce publiczne, to nawet na to nie licz.- wyprzedziłam go.

Na twarzy bruneta pojawił się delikatny uśmiech.

-Tak, właśnie to miałem na myśli.- chłopak wstał.

Pokręciłam przecząco głową.

-Nie tym razem Louis.- nerwowo naciągnęłam rękawy.-Ja… po prostu ten dzień wolę spędzić tutaj…- już chciałam dodać „samotnie”, ale w porę ugryzłam się w język, stwierdzając, że zabrzmiałoby to chamsko.

-Tydzień w przód, czy tydzień w tył; i tak byś powiedziała to samo.

I tu się mylisz Tomlinson…

-Lou… proszę.

-A czemu zawdzięczamy dzisiejszą wyjątkowość?- usiadł naprzeciwko mnie na podłodze.

Wzdrygnęłam się.

-Niczemu.- skłamałam, po chwili orientując się, jak sztucznie to zabrzmiało.

Westchnął.

-A teraz?.- ujął moją twarz, tak, że byłam zmuszona patrzeć mu prosto w oczy.- czemu?

Ledwo co potrafiłam kłamać unikając kontaktu wzrokowego. A teraz?

Duże, błękitne tęczówki wpatrywały się we mnie ulatniając wszelkie nadzieje wybrnięcia z sytuacji.

Nie mogłam mu powiedzieć prawdy, poprawka: nie potrafiłam. Nie należał on do osób, którym ufałam… zresztą dla takich ludzi w moim świecie nie było miejsca.

-Wiesz… znamy się od wakacji, a tak naprawdę nic o Tobie nie wiem.- ponownie podjął próbę.-Co Lubisz robić?-? Jego dłonie przeniosły się na moje kolana.

Zmarszczyłam brwi.

Brunet zmieszał się trochę.

-W sensie… jakie masz zainteresowania.-dodał.

Uciekanie od ludzi, liczy się?

Podkuliłam nogi.

-Nie mam zainteresowań.- wymamrotałam, mając przed oczami wspólną jazdę konną z tatą.

-Nie uwierzę Ci, każdy ma.- dosiadł się obok na łóżku.-coś musiałaś przecież robić, zanim wyleciałaś do Londynu.

Tak- pierwsza połowa życia oswajanie się z przeszłością i próbowanie nawiązania kontaktu z ludźmi; druga połowa- zaakceptowanie rzeczywistości i próba odcięcia się od reszty.

-…Już nie wspominając o babskich wieczorach, zajadaniu się lodami i oglądanie bezsensownych komedii romantycznych.

Spojrzałam na niego krzywo.

-No co! Mając tak przez kilkanaście lat chyba mam prawo narzekać.- uniósł ręce.

-Nie LouLou, nie o to chodzi. Po prostu… nie wszystko jest takie oczywiste i proste jak Ci się wydaje.-gestykulowałam dłońmi, dopóki nie poczułam jego ciepłych ramion wokół siebie.

Przerwałam, teatralnie chrząkając.

-A Tobie… co się stało?

-Nazwałaś mnie LouLou.- powiedział miękkim głosem, a ja mogłam przysiąc, że się uśmiecha.

Zarumieniłam się lekko.

-Um… a co to…Er…wnosi?

-Tak mówią tylko Ci wyjątkowi.-głos chłopaka zmienił się na bardziej chłopięcy.

-Huh… czyli rozumiem, że nie mogę się tak do Ciebie zwracać.-szepnęłam.

Cisza.

-Jeszcze pomyślę.-usłyszałam po chwili czując jednocześnie, jak brunet klepie mnie po plecach.

Czyli nie…

-Wiesz.. niedługo będę się zbierał.- zaczął z innej beczki.

W duchu odetchnęłam z ulgą.

-Ale chyba najpierw masz mi parę rzeczy do wyjaśnienia, co?- cofnął ręce, a głowę umiejscowił tak, że byłam znów zmuszona patrzeć prosto w oczy.

-Nie wydaje mi się.- spuściłam wzrok.

Chyba zamierzał dotknął moich policzków, ale w ostatniej chwili zrezygnował i cofnął ręce. Wolno wstał z łóżka i zaczął spacerować po pokoju. W końcu przystanął przy półce. Jeśli spodziewał się, że zastanie tam mnóstwo bransoletek, kolczyków, szminek i innych rzeczy, które każda normalna dziewczyna miałaby w takim miejscu- to się mylił. Tutaj leżały pamiątki i zdjęcia, chwile które…

-Dlaczego najbardziej rzucająca się w oczy część jest pusta?- przerwał moje przemyślenia.

-Nie jest pusta.- szepnęłam wlepiając oczy w nerwowo ściśnięte dłonie.

Boo Bear dokładnie przyjrzał się jasnemu meblowi.

-To chyba ja jestem ślepy. -wymamrotał.

Uśmiechnęłam się pod nosem.

-Nie, nie jesteś. Masz po prostu za mało wyobraźni.

-Wyobraźni? –powtórzył, po chwili wziął coś do ręki i wyraźnie usatysfakcjonowany odwrócił się.

Kiwnęłam głową.

-Tutaj leżą…- zagryzłam wargę.- wspomnienia.-dokończyłam ciszej.

Tommo stał w tym samym miejscu nieco zbity z tropu. Co prawda nadal zawzięcie trzymał coś za plecami, lecz  jego twarz przybrała nutkę wtajemniczenia.

Moje serce było szybciej niż powinno, zresztą czemu tu się dziwić. Właśnie powierzyłam.. no może mało istotną rzecz, ale jednak coś- Louis’owi. Tak, temu Louis’owi. Jakoś w dalekiej przyszłości nie planowałam, żebym to właśnie jemu się zwierzyła; nie planowałam, żebym komukolwiek się zwierzyła.

-A czy mogę się dowiedzieć.- zrobił krok do przodu.- Co to za wspomnienia tam leżą?

Zaprzeczyłam.

-Ale ja też chciałbym mieć taką wyobraźnię.

-Te dobre i te złe.- bąknęłam.

-A dokładniej?

-Um… Zrób u siebie w pokoju taka półkę, z pewnością Twoja wyobraźnia się poszerzy.- odparłam wymijająco.

W odpowiedzi dostałam tylko ciche westchnięcie.

-Dlaczego nie chcesz mi powiedzieć nawet o tych dobrych wspomnieniach?

Bo ich nie miałam?

-Nie lubię o tym rozmawiać.-powiedziałam na jednym wydechu.

Jego niebieskie tęczówki skanowały każdy mój ruch, jakby próbując pojąc co w tej chwili dzieje się w mojej głowie. Wywiercały niewidoczną dziurę, po chwili zmieniając swój punkt zainteresowań. Teraz przeniosły się na pamiętnik, który zostawiłam, w pośpiechu schodząc na obiad.

Uniósł brwi.

-A to co?

Szybkim ruchem zagarnęłam owy przedmiot. Moje serce zaczęło wykonywać dwa razy szybsze obroty. Przecież tam było wszystko- cała przeszłość. Jedna chwila nieuwagi i mogłabym się pożegnać, dosłownie i w przenośni. Moje uczucia, moje tajemnice. To taki prywatny psycholog- tyle, że mi nie odpowiada, nie pociesza, i nie poklepuje po ramieniu. Co nie zmienia faktu, że zastępuje mi najbardziej zaufaną osobę, jaka nigdy dotąd nie pojawiła się w moim życiu.

-N..nic.- ze strachem w oczach wpatrywałam się w idącego ku mnie chłopaka.

-Gdyby nie było na tyle ważne, nie ukrywałabyś tego za plecami.-stanął przede mną.

Przełknęłam ślinę.

To była chyba jedna z najgorszych chwil w moim życiu. Jedna sekunda, która zmieniłaby wszystko. Przecież Tomlinson jest silny, spokojnie mógłby tak po prostu mi go wyrwać; i tego się obawiałam.

A wszystko zaczęło się od tego, że po prostu nie schowałam go na swoje miejsce. Tak, brawo Asia.

-Mogę?- wyciągnął wolno prawą dłoń.

Zaprzeczyłam, po raz kolejny w tym dniu zagryzając wargę.

Po prostu nie ukrywam- zaczynałam się go bać. Miał przewagę. Fizyczną jak i psychiczną.

-Proszę… Lou…- moje ręce niezauważalnie zaczynały drżeć.

-To dlatego, że to są te… wspomnienia? -nadal nie ruszał się z miejsca. Był niewyobrażalnie blisko, jednak jego ciało trzymało dystans do mojego, przed jakimkolwiek dotykiem.

Hmmm, jeśli mam być szczera, to chciałam, żeby w tamtej chwili choćby mnie dotknął. Potrzebowałam tego. Byłam pewna, że jeszcze chwila i rozkleję się zupełnie.

Kiwnęłam lekko głową.

-T..tak.- wydukałam.

Możliwe, że odpuścił. Jego ciało automatycznie się rozluźniło.

-A Ty mi nie ufasz?

Na to pytanie mu nie odpowiedziałam, ale nie trudno było się domyślić odpowiedzi.

Mogłam się mylić, bądź nie, ale wydawało mi się, że przed sekundą dostrzegłam w jego oczach smutek. Cicho wypuścił powietrze i cofnął się.

Wolno odłożyłam pamiętnik z powrotem na pościel.

W pomieszczeniu na chwilę zapanowała cisza, choć byłam pewna, że nawet z takiej odległości chłopak słyszy moje szybko bijące serce.

We wnętrzu  trochę zaczęłam żałować mojego zachowania wobec niego. Może i dla niego ta chwila pójdzie w zapomnienie, ale mnie jednak coś tknęło, mając przed oczami smutek na twarzy bruneta.

-Um…- podrapał się nerwowo po plecach.-A mówiłaś, że nie miałaś żadnych zainteresowań.-Zza pleców wyjął ramkę, która przedtem zdobiła środek mojej półki.

Uśmiechnęłam się delikatnie widząc, które zdjęcie wybrał. Nawet wam powiem, że była to ta sama fotografia, którą jeszcze tak niedawno trzymał w ręce Harry.

-Skąd wiesz, że lubiłam jazdę konną? Może po prostu zrobiłam jej zdjęcie, bo mi się spodobała?

-Er… skoro nic innego w tej sypialni nie wskazuje, żebyś uprawiała inny sport, to stawiam na kon…

-Dla ścisłości to był kuc.- przerwałam.

-No i widzisz?- Jego kąciki ust minimalnie podniosły się ku górze.- Gdybyś się na tym nie znała, nie wiedziałabyś, że to kuc.

Zacisnęłam usta w wąską linię.

Lou zacmokał.

-Chciałbym kiedyś zobaczyć, jak jeździsz.-palnął, wymawiając te słowa z powagą.

Zamrugałam niepewnie.

-Po co?

Wzruszył ramionami.

-Tak po prostu, a musi być jakiś konkretny powód?- podciągnął rękawy.

-Co nie zmienia faktu, że i tak nie zobaczysz.- starałam się brzmieć obojętnie.

Kątem oka zobaczyłam, że chłopak waha się, czy podejść, ale w ostateczności został.

-Ponieważ?

-A mówi być jakiś konkretny powód?- niech ma za swoje.

Przewrócił oczami.

-A jak bym Ci powiedział, dlaczego, to Ty też mi zdradzisz?

Cwany jest!

-Nie.-syknęłam.

Kiwnął głową, mrucząc coś pod nosem. Spojrzałam na niego tępo.

-Okay, rozumiem.- Uniósł ręce w geście poddania.- Wiesz.- zajął miejsce na łóżku.- Za  tydzień wyjeżdżamy i chcielibyśmy zrobić imprezę pożegnalną.

-Wyjeżdżacie?!- teraz to ja byłam zbita z tropu.

-No kiedyś musiał nastać taki moment.- westchnął.- Ale spokojnie, trasa obejmuje tylko Australię, wrócimy po dwóch miesiącach.

Z trudem przełknęłam ślinę.

-To jak będzie…- nie dokończył, bo z mojej komórki wydobył się dźwięk dochodzącego sms-a.

Jak na zawołanie odwróciliśmy się w stronę pikającego przedmiotu. Niestety; chłopak był szybszy.

-Lou!- pisnęłam, lecz doskonale wiedziałam, że chłopak góruje wzrostem.

Cały czas trzymając telefon w górze, odblokował go, wchodząc w nową wiadomość. Chciałam zobaczyć, kto był nadawcą, ale z tej odległości trudno było cokolwiek wyczytać. W końcu odpuściłam, jednocześnie zauważając, że brunet też niewiele widzi.

-Poczekaj, tylko przeczytam.- opuścił rękę, odwracając się tyłem do mnie.

Prychnęłam.

-Masz koleżankę z Chin?!

-Echem.. nie?- odparłam zaskoczona.

-To…- podał mi urządzenie.-… w jakim to języku?

Zaśmiałam się pod nosem.

-Polski, ciołku, polski.- mruknęłam, snując wzrokiem po wiadomości.

„To już 13 lat, trzymaj się kochanie <33” Julia.

Pociągnęłam nosem.

-Co napisała?- zajrzał mi przez ramię.

-Nic.-wymamrotałam siadając na łóżku.

-Asiu?- podszedł, zaskoczony moją nagłą zmianą.

Spokojnie, tylko spokojnie, nie rozklejaj się.

-Tommo…- zasłoniłam oczy.- Proszę, nic nie mów.

-A..Ale coś się…

-Nie, nic się nie stało.-bąknęłam.

-Właś…- wstałam, szybko udając się do łazienki.

Wyminęłam przestraszonego chłopaka i czym prędzej zamknęłam drzwi. Szybko odkręciłam kran i usiadłam na zimnych kafelkach.

Załkałam na tyle cicho, aby chłopak tego nie słyszał. Miałam tylko nadzieję, że szumiąca woda, dostatecznie to ogłuszy.

-Asia.. otwórz..- usłyszałam po drugiej stronie delikatny i miękki głos Tomlinsona.

Kolejne słone łzy skapywały po moich policzkach tworząc lekko czarnawą ścieżkę. Chłodne podłoże zdawało się silnie zaznaczać swoją temperaturę, sprawiając dodatkowy ból.

Ponownie pociągnęłam nosem i przetarłam oczy. Wiedziałam, że jeśli teraz się nie ogarnę, to potem już będzie tylko gorzej. Tommo nie zasłużył sobie na to. Mogłam to zrobić po jego wyjściu, ale nie teraz. On w ogóle już nie wyszedł..?

Więcej słów, wypływających z jego ust nie usłyszałam.

Wolnym krokiem udałam się w stronę kranu. Opłukałam twarz, chcąc się pozbyć resztek makijażu rozmazanego zaledwie parę godzin wcześniej.

 Ostatni raz spojrzałam w lustro, nie za bardzo przejmując się jak wyglądam- ważne, żeby zakryć wszelkie ślady płaczu.

Wolno opuściłam klamkę, stając na progu drzwi.

Mój ledwie widoczny uśmiech na twarzy powoli zaczął znikać, uświadamiając sobie jaki widok mam przed sobą.

Kurwa.

-Lou..Louis.- wychrypiałam.

Brunet podniósł załzawione oczy spod pamiętnika.

-T… To była Twoja siostra, prawda? -wyszeptał.