~Rozdział 34~

Ze snu wyrwał mnie dudniący dzwonek do drzwi. Jego dźwięk jeszcze przez kilka sekund nieprzyjemnie drażnił moje ucho. Ziewając i przeciągając się nawiązywałam coraz to lepszą więź z tym, co się wokół mnie działo. Dochodziło do mnie gdzie się znajdowałam, oraz jaka była mniej więcej pora. Po mgle wijącej się pomiędzy domami mogłam wywnioskować, iż jest jeszcze wcześnie.

Wzdrygnęłam się. No tak, przecież przed chwilą ktoś dzwonił do drzwi!

Alice.

To ona przez ostatnie dni jako jedyna przekraczała progi mojego domu. Każde 12 godzin wyglądało tak samo- rankiem wybierała mi zestaw ubrań- co sprawiało jej czystą przyjemność. Następnie, mimo codziennego sprzeciwu nakładała mi make-up. Poddając się jej zabiegom rozmawiałyśmy …chyba nie muszę pisać o kim. Chociaż nasze konwersacje już i tak nic nie wnosiły, to Alice  przekonywała mnie swoimi coraz to nowszymi argumentami. Brzmiały one niemal tak wiarogodnie, że nawet nie śmiałam wnieść ton sprzeciwu.

Do rzeczywistości powrócił mnie drugi dzwonek zwiastujący, że moja koleżanka nieco się niecierpliwi. Szczerze powiedziawszy, za Chiny bym teraz nie wstała więc krzyknęłam tylko ochrypłym głosem „Wejdź!” Słysząc jej kroki na schodach upewniłam się tylko, że brunetka wykonała moje polecenie. Drzwi do mojego pokoju uchyliły się lekko, a w drzwiach stanął:

-Louis?!-pisnęłam podsuwając kołdrę pod sam czubek nosa.

Chłopak w odpowiedzi uśmiechnął się chytrze. Bez wahania przekroczył pomieszczenia, w którym się znajdowałam ani na sekundę nie spuszczając ze mnie wzroku.

-Co Ty tu robisz?!-mój ton nadal nie schodził poniżej skalę sopranu.

-Mi też miło Ciebie widzieć Asia-mruknął.

Przewróciłam teatralnie oczami.

-Odpowiedz mi na pytanie.- nie zwracałam uwagi na jego wcześniejszą odzywkę.

-A więc odpowiadając na Twoje pytanie- zaczął sarkastycznym tonem- jeszcze przed paroma sekundami sama dałaś mi pozwolenie na oficjalne przekroczenie progu Twojego domu-dokończył o mało co nie wyprowadzając mnie z równowagi.

Chłopak usiadł na łóżku, a jego uśmiech nie chodził mu z twarzy.

-Jak bym wiedziała, że to Ty z pewnością byś go nie dostał.- mruknęłam.

Teraz to on przewrócił oczami.

-A co Ty okres masz, że taka pyskata dziś?

-Louis!

-No co?

Gdyby mój wzrok mógł zabijać.

-No dobrze, już dobrze- podniósł ręce w geście obronnym.

Westchnęłam nadal kurczowo trzymając kołdrę.

-Tak więc zbieramy się-zaczął.

-Słucham?

-To co słyszałaś. Jedziesz do nas!-powiedział z entuzjazmem.

-Chciałbyś.

-No owszem- bardzo chcę. A tak po drugie jadąc na poranną próbę do studia spotkaliśmy Twoją mamę i wszystko nam przekazała. Ponoć przez te ostatnie dni nie czułaś się najlepiej-  chłopak przybliżył się tym razem mając w oczach więcej troski niż radości.

Położył swoją dłoń na moje czoło przez co odruchowo się wzdrygnęłam. Nigdy wcześniej nie doświadczałam takiego dotyku. Przez chwilę poczułam się jakby to mój tata przykładał  mi jego ciepłą rękę. Mogłam znów przypomnieć sobie jak to było kiedy on jeszcze żył. Przymknęłam oczy rozkoszując się starymi, dobrymi czasami.

Lou odchrząknął co spowodowało natychmiastowe zejście na ziemię z mojej strony. Nadal jego niebieskie tęczówki były wlepione we mnie. Uśmiech- nigdy nie schodzący z twarzy jak zwykle zarażał swoją jasną aurą.

-Gorączki nie masz, ale blada jesteś- mruknął jakby sam do siebie.

-To pewnie …-starałam powiedzieć cokolwiek byle by nie prawdę – Um… ostatnio coś dużo w domu przesiaduję, no wiesz…echem..nie ruszam się- bełkotałam.

-Co z pewnością wyjaśniają Twoje podpuchnięte oczy- przejechał opuszkami palców na moich policzkach.

Odwróciłam wzrok. Nie mogłam mu teraz tak po prostu na niego spojrzeć i kłamać po raz kolejny. Tommo jakby zupełnie nieprzejęty moją osobą poprawił sobie swój srebrny zegarek i wstał z łóżka.

-A więc, co dziś ubierasz?- spytał otwierając moja szafę.

-Nie wiem, wybierz cokolwiek.- mruknęłam.

-Może być to?-spytał trzymając w ręce miętowo- czarny biustonosz.

-TOMLINSON!

Nonszalancki uśmieszek nie schodził z twarzy chłopaka.

-Echem… nie to nie. Trzeba było tak od razu- powiedział z powrotem zagłębiając się w szufladę i szukając kolejnej pary bielizny.

-Jak ja Cię wywalę przez to okno, to przez tydzień…

-Dobrze już dobrze- przeniósł się na półkę z spodniami.

Prychnęłam z pogardą.

-Może być to? -zapytał z nadzieją.

-Jak już wspominałam daj mi cokolwiek.- mruknęłam.

Chłopak wyjął pierwsze lepsze szorty oraz koszulę i rzucił mi na łóżko.

-Proszę. A tak w ogóle to strasznie tu duszno. Otwórz sobie balkon czy coś.

-No tak, najlepiej jak właśnie się będę przebierała- powiedziałam sarkastycznym tonem.

-Mi to tam nie przeszkadza- odchrząknął.

-Ojjj grabisz sobie grabisz- syknęłam.

Brunet zdjął koszulkę i znów odetchnął.

-Będę czekał na dole.

-Ok.- starłam się nie patrzeć na jego idealnie zarysowane mięśnie, które z każdym ruchem zmieniały położenie.

-Gdybyś jednak potrzebowała jakiejś pomocy…-szepnął już zamykając drzwi.

-Lou!

Godzinę później…

-Em…a kto jest u was w domu?-zapytałam nerwowo przygryzając wargę

-Chyba wszyscy…-Louis zastanowił się przez chwilę.-który dziś jest?

-Dwudziesty siódmy.

-Czyli Niall’a nie ma.-odrzekł po chwili.

W duchu podziękowałam Bogu.

-A-aha, dlaczego?

-Horan od kilku dni mówił o jakimś koledze z Irlandii, dziś on przyjeżdża..albo przejeżdża przejazdem , już nie pamiętam. W każdym razie blondyn zaplanował mu cały dzień na mieście. Jeśli już, to przyjdzie wieczorem.

Wzdrygnęłam się. Może i nie chciałam z nim skończyć tak jak z Malikiem, ale…sama nie wiedziałam jaka będzie moja reakcja gdy zobaczę Irlandczyka. Wiadomo, że już nigdy nie przytulę się do niego jak kiedyś, że nigdy mu nawet nie spojrzę w oczy jak dawniej. Ale przynajmniej po tym co przeszłam z mulatem, to powtórka nie byłaby dobrym rozwiązaniem. Jeśli bym tak zrobiła, to już niedługo całe 1D byłoby moimi wrogami.

Cicho westchnęłam opierając się o szybę samochodu.

-Coś Ty taka przygnębiona?

-Ja? Wydaje Ci się- mruknęłam.

-Gdyby mi się wydawało to byś nie chodziła cała blada z podpuchniętymi oczami.

-Lou zmieńmy temat…

-Ooo Ty patrz, ładną mamy pogodnę za oknem- odrzekł przymilnym głosem.

Przewróciłam teatralnie oczami. W odpowiedzi Tomlinson poszerzył swój uśmiech.

-Co u Alice?-spytał z obojętnością w głosie.

-Właśnie, Alice! Dobrze, że mi przypomniałeś- pacnęłam się w czoło a brunet popatrzył na mnie zdezorientowanym wzrokiem.

-Pewnie stoi teraz pod moimi drzwiami i puka nawet nie zdając sobie sprawy, że do was jadę.-wyjaśniłam mu w międzyczasie energicznie przeszukując torbę.

-Jest! -krzyknęłam wyjmując moją zdobycz, a Lou aż podskoczył na fotelu.

Szybko wysłałam jej wiadomość, z treścią, że dziś cały dzień mnie nie ma. Z powrotem odłożyłam telefon na miejsce.

-Ją też możesz zaprosić- odrzekł po chwili ciszy.

-Ok., to jak odpowie, to wyślę jej „zaproszenie”.

Tomlinson kiwnął głową i włączył radio. Zaczął rytmicznie stukać palcami w kierownicę w rytm melodii, która leciała.

 Po paru minutach wyciągnął kluczyki od brami i naciskając spowodował jej otwarcie. Pomachał strażnikowi na wejściu i ruszyliśmy w głąb ogrodu. Zaparkowaliśmy na żwirkowym podłożu, a ja z niechęcią otworzyłam drzwi. Od razu uderzyło mnie ciepło dziejszej temperatury. Niepewnie wysiadłam z auta i podreptałam to Louisa. Ten jak zwykle się uśmiechnął i ruszyliśmy w kierunku domu.

Stojąc przy wejściu głośno przełknęłam ślinę.

-Na pewno nie ma dziś Niall’a?- zapytałam z trudem powstrzymując drżenie w moim głosie.

-Na pewno, ale nie martw się, przekażę mu, że się o niego martwiłaś.- powiedział z chytrym uśmieszkiem i przepuścił mnie w drzwiach.

Przewróciłam teatralnie oczami, ale w głębi serca modliłam się, żeby to był żart.

Na progu przywitał mnie piękny zapach wydobywający się z kuchni. Czyżby kolejne wypieki Stylesa…?

-No rozbieraj się.- powiedział chłopak zdejmując czerwone Vansy.

-Nie mam z czego-mruknęłam pokazując na już dawno leżące balerinki, które były jedyną częścią garderoby do zdjęcia.

-Dla chcącego nic trudnego- rzucił cicho i uśmiechnął się przelotnie.

W odpowiedzi dostał mój lekki zamach ręki na jego czubek głowy. Jednak- jak to Lou nie przejął się tym zbytnio i delikatnie popchnął mnie w stronę salonu.

-Wróciliśmy!-krzyknął.

Z pomieszczenia obok wyłonił się Harry. Na nasz widok na twarzy pojawiły się dwa mi znane, urocze dołeczki. Jego oczy przyjęły jaśniejszą barwę, wręcz ukazując jaśniejące iskierki. Chłopak przetrzepał włosy i ruszył ku mojej osobie. Złapał delikatnie za ramiona i spojrzał na mnie swoimi zielonymi tęczówkami. Prawą ręką przejechał wzdłuż linii obojczyka- co spowodowało u mnie falę dreszczy- i wziął w dłoń pamiątkę, dostałam od niego i jeszcze ani razu jej nie zdjęłam.

-Widzę, że nadal to nosisz.- mówił z delikatną chrypką, a jego usta po raz kolejny wygięły się w łuk.

Przytaknęłam niepewnie głową onieśmielona śmiałością chłopaka- co było w jego zwyczaju.

On wiedział zawsze- jak się zachować. Co robić, wszystko na luzie. Teraz na szczęście nie robił nic- dopóki się nie zorientowałam, że loczek jest wpatrzony we mnie z nadzieją, że zrobię to samo. Z jednej strony- nie mylił się. Z niemałą chęcią bym to zrobiła, bo jego oczy wręcz przyciągały swoim cudownym blaskiem. Mogłabym już spokojnie stać naprzeciwko niego i i wyliczać wszystkie odcienie zielonego, które bym widziała- ale nie mogłam. To było silniejsze ode mnie. Może po prostu ta cała sytuacja przeciążyła mnie już dostatecznie- ograniczenia, które obiecał mi niedawno Harry zostały ledwie dotrzymane. Cieszyłam się, że przynajmniej brunet nie przekracza tego limitu, a wiem, że łatwe to nie było. Widziałam, że nasza ostatnia kłótnia jednak trochę na niego wpłynęła.

Styles równie szybko cofnął obie ręce jak i je położył. Odsunął się i nadal z tzw. „bananem” na twarzy wkroczył do kuchni, gdzie Louis podjadał sos przygotowany na obiad

Usłyszałam lekkie zamknięcie drzwi z góry a po chwili ujrzałam wbiegająca ku mnie postać Liama. Z każdym schodkiem mogłam zaobserwować dokładne zmiany położenia jego mięśni, których trzeba przyznać miał sporą dawkę.

-Dlaczego nie dzwoniłaś? Jak się czujesz? Połóż się, jesteś cała blada, co chcesz do picia? Poczekaj zaraz pójdę po jakieś leki…- przywitał mnie przejętym tonem Payne.

-Echem… Liaś przystopuj- szepnęłam chichocząc.

Chłopak zatrzymał się w pół kroku i stanął przede mną. Położył mi dłoń na czoło cały czas bacznie obserwując mnie swoimi czekoladowymi oczami.

Cofnęłam się przewracając oczami.

-Nie Daddy, nie jestem chora.- mruknęłam

-Jeszcze czego , zbyt długo Cię znam, by stwierdzić czy kłamiesz- miałam nadzieję, że wypowiadał to sarkastycznym tonem.

-No jasne- rzekłam śmiejąc się przy tym.

-Twoja mama jakoś w tej kwestii chyba postawiłaby się za mną, co za tym idzie, że i tak musisz się położyć- stawiał twardo na swoim.

Spojrzałam bezradnie na Harrego i Loiusa, a oni tylko wzruszyli ramionami.

-I jak myślisz, skąd się wzięła nazwa Daddy?- mruknął pod nosem Tomlinson, na co Harreh uśmiechnął się pod nosem.  

-Tak więc, masz tu tylko potwierdzenie, że nie ma co dyskutować- rzekł trochę łagodniejszym tonem.

Po chwili dłoń Liama spoczęła na moim ramieniu a skinieniem głowy wskazał na dużą skórzaną sofę stojącą na rogu pokoju. Ten gest był jednoznaczne- z lekkim oporem ruszyłam w stronę wskazanego mi miejsca. Usiadłam na miękkim materiale odwracając się w stronę chłopaka.

-Ale ja nie jestem chora- jęknęłam po raz drugi.

-Ale jesteś blada, co jest już wystarczającym argumentem aby Cię tu umiejscowić. Kiedy Ty porządnie się wyspałaś, albo wyszłaś choć na pół godziny na świeże powietrze, co?

Z trudem przełknęłam ślinę. Miał rację, co z niechęcią musiałam mu przyznać.

-Tutaj się wyśpisz, wreszcie odpoczniesz. Uwierz mi- nie nękałbym Cię tak, gdybym nie zobaczył Cię w takim stanie.

Aż tak źle wyglądałam?

Kiwnęłam głową.

Brunet usiadł koło mnie i spojrzał mi w oczy.

-No rozchmurz się- dotknął opuszkami palca mojego policzka.

Uśmiechnęłam się delikatnie.

-Tak lepiej. Zaraz zrobimy coś, żebyś jak najmniej się ruszała i pozostała na kanapie. Oczywiście do łazienki i na obiad będziesz wstawała.- wyliczał.

No, przynajmniej to.

-Jak chcecie to już możecie siadać, za chwilę będzie podam sałatkę!- krzyknął Styles z kuchni.

Liam westchnął.

-Idź już, ja tylko Ci rozłożę poduszki, żeby było Ci wygodniej i zaraz do was dojdę.-bąknął.

Podniosłam się z kanapy i ruszyłam w kierunku kuchni. Unoszący się stamtąd zapach tylko motywował moje nogi do szybszego działania.

Rozsiadłam się koło Louisa, szczerze mówiąc wiele ryzykowałam, bo po nim to akurat mogę się spodziewać dokładnie wszystkiego… Przywitał mnie chytrym uśmieszkiem, na co już żałowałam mojej decyzji…

Kilka godzin później…

Półsiedząc rozgrywałam piątą rundę gry z Tomlinsonem.

-Strzelaj, strzelaj!!- wrzeszczał przejęty obrotem sytuacji.

A ja? A ja równie przejęta zaczęłam wciskać guzik po lewej stronie konsoli o mało nie doprowadzając do jego stałego wciśnięcia w plastik. Wpatrywaliśmy się w wielki ekran jak zaczarowani, a Liam tylko stał w oddali i kręcił głową z każdymi krzykami załamując się coraz bardziej. Harry podskakiwał obok niego i dopingował nas klaszcząc w dłonie i wykrzykując co chwila jakieś komendy.

-Dobra koniec tego, jeszcze brakuje, żeby Asia nam się tu uzależniła i niepotrzebnie marnowała czas.- mruknął Daddy stając dokładnie po środku ekranu tym samym zasłaniając nam widok na nasze postacie.  Louis jęknął w geście niezadowolenia a ja ze zmęczenia oparłam się o jego ramię.

-Jeszcze tylko kilka minutek- pisnął loczek.

W odpowiedzi Liam wyłączył urządzenie jednym przyciskiem. Lou wydobył z siebie ponury pomruk niezadowolenia.

-Dziś wcześniej położysz się spać, więc nie sądzę, żeby gra była najzdrowszym rozwiązaniem przed snem- Payne popatrzył  na mnie wyczekująco.

-Liaś, nie przesadzaj- rzekł przymilnym głosem Louis, przy okazji obejmując mnie ramieniem.

-Nie przesadzam- mruknął chłopak i chciał chyba coś dodać, ale przeszkodził mu dźwięk wychodzący z wnętrza mojej torby.

Sms!

Rzuciłam się w kierunku dobrze znanej mi melodii i popatrzyłam na nadawcę. Alice! Nareszcie!

„Hey, jasne nie ma sprawy, odwiedzę dziś Annabeth :) Do zobaczenia jutro, mam nadzieję! ;* „

-Kto to?- zza głowy wychylił się Harry.

-A co pan taki ciekawski? Alice.- mruknęłam odpisując mojej przyjaciółce przystając na jej propozycję.

Właśnie miałam wcisnąć „wyślij” kiedy Liam krzyknął.

-Nie czekaj! Alice? To jeszcze dopisz, że zapraszam ją na moje urodziny w ten weekend!

-Twoje urodziny?- uniosłam brwi.

-No tak …moje urodziny są pod koniec wakacji- powiedział wyraźnie zdezorientowany- To Louis Ci nic nie mówił?

Tomlinson nagle wykazał wielkie zainteresowanie podłogą…

Kiwnęłam przecząco głową.

-No a jak myślisz, dlaczego tu jesteś? Znaczy…no bo Twoja mama nas poprosiła, ale i tak byśmy cię wyciągnęli bo chciałem Cię zaprosić na moje urodziny. – rzekł rzeczowym tonem Liam.

-A-aha to ja nic nie wiedziałam- jąkałam się.

Daddy posłał karcące spojrzenie w kierunku Tomlionsona.

-Więc skoro już tu jesteś chciałem Twoje potwierdzenie…

-Chyba nie planuję nic specjalnego w ostatni weekend przed szkołą- powiedziałam.

-To dobrze…zresztą  odmowy też bym nie przyjął- chłopak rozchmurzył się nieco.

Uśmiechnęłam się do niego przelotnie i zaczęłam pisać do Ali informację o urodzinach. Gdy wysłałam znów poczułam na sobie wzrok Liam’a. Podniosłam głowę..nie myliłam się.

Brunet tępo wpatrywał się we mnie. Choć było to mało przytomne spojrzenie, to i tak wzbudziło we mnie pewien rodzaj dreszczy. Odchrząknęłam znacząco, a on ocknął się w mgnieniu oka.

-Ona też tam będzie…- szepnął cicho.

Choć i tak nie było nikogo w kuchni, to każde słowo wypowiadał tak, jakby zaraz ktoś miał wszystko usłyszeć rozpowiedzieć całemu światu.

-Rose…- jej imię rozniosło się echem po całym pomieszczeniu.

Chłopak kiwnął smutno głową.

-Cały czas się zastanawiam…-zaczął dosiadając się obok mnie- czy jej wtedy nie poprosić.- z trudem wybełkotał ostatnie sylaby.

Nie dziwne… ja sama byłam zaskoczona takim obrotem spraw. Cicho przełknęłam ślinę.

-Liam jesteś pewny, że się na to piszesz?

Payne pokręcił twierdząc głową, ale po chwili to już sama nie wiedziałam czy to bardziej nie przypominało przeczącego gestu.

-Sam już nie wiem- westchnął.

-To wielka odpowiedzialność- odparłam.

-Właśnie tego się boję.- odrzekł cicho.

-Ale Ty jesteś najbardziej ogarniętym członkiem tego zespołu, więc poradzisz sobie- starałam zachęcić go do prawie postanowionej decyzji.

-Ja może i tak, ale ona…

Chłopak podwinął rękawki i podparł się łokciami na kolanach.

-Najgorsze są początki- przytaknęłam.

-Ale ona jest taka delikatna..taka krucha.

-Jest silniejsza niż myślisz, to, że tańczy balet…-zaczęłam, ale Payne mi przerwał.

-Nie! Źle zacząłem. Tu nie chodzi o wygląd zewnętrzny …chociaż też. Ale ….Rose wewnętrznie  może sobie z tym nie poradzić.

-Czego to się nie robi dla miłości- szturchnęlam go w ramię.

-Ale o czym my w ogóle rozmawiamy- jęknął- przecież ona nawet się nie zgodzi na moja propozycję, a ja tu już o związku- bełkotał rozpaczliwie.

-A skąd wiesz, że się nie zgodzi?

-A skąd wiesz, że się zgodzi? -bąknął.

-Myślę, że widzi jak się o nią troszczysz i na pewno weźmie to pod uwagę.

-I by była ze mną tylko z litości.

-Nawet tak nie mów Liam, jesteś wspaniałym chłopakiem, miliony dziewczyn jest w Tobie zakochanych…

-…Ale nie ona- przerwał mi.

Westchnęłam.

-A skąd Ty to możesz wiedzieć?

-A Ty skąd?

-Myślę, że po tym co dla niej zrobiłeś nawet nie będzie miała serca odmówić.- powiedziałam przekonującym tonem.

-Nigdy nie wiadomo- schował twarz w dłoniach.

-Zgodzi się- szepnęłam przytulając go nieśmiało.

Kilka godzin później…

Leżałam na kanapie,  z uwagą przysłuchując się słowom chłopaków siedzących dookoła stołu. Delikatna poświata będąca lampką stojącą koło sofy była jedynym źródłem światła.

-Kolejna miłosna- jęknął Harry.

-Paul powiedział, że to już ostatnia, więc nie przejmuj się Hazza.

Louis po raz kolejny ziewnął, a Styles podparł się łokciami o kant stołu. Zayn coś zawzięcie pisał na swojej kartce papieru a Liam nucił pod nosem melodię nowej piosenki.

-Kiedy on wróci?- zapytał pół-przytomnym głosem Lou a moje serce się ścisnęło. Czy oni mówili o Niallu? Najwyraźniej tak…

-Payne spojrzał na na zegarek.

-Powinien już niedługo.

Świetnie!

 Z trudem przełknęłam ślinę i ścisnęłam rąbek cienkiego koca, którym zostałam przykryta.

-Tu jest napisane, że będzie nam podgrywał ten utwór- loczek pokazał kawałek kartki.

Liam przytaknął.

-Musi zacząć ćwiczyć. A do tego jeszcze dochodzą teksty na pamięć. Nie wiem kiedy on to zrobi, zwłaszcza, że w ten weekend będzie impreza.- westchnął Daddy.

-Poradzi sobie-mruknął Lou.

-Nie przeszkadzamy Ci?- Hazza zwrócił się ku mnie. I nagle wszystkie 3 (tak 3, bo Zayn nawet nie raczył spojrzeć) głowy spoczęły mojej osobie.

Mocniej ścisnęłam kocyk.

-N-nie. Um… jest ok.- uśmiechnęłam się blado.

-Na pewno? Twoje oczy się już zamykają, może pójdziemy na górę?- Liam spojrzał na mnie wzrokiem pełnym troski.

Pokręciłam głową ( na ile było to możliwe w pozycji leżącej).

-Naprawdę nic mi to nie przeszkadza- zapewniłam ich.

Louis i Liam powrócili wzrokiem do stołu, a Hazza uśmiechnął się do mnie. Poprawił swoją koszulkę i spuścił wzrok na kartkę.

Teraz już rozmawiali ciszej. Ich szept sprawiał, że moje oczy tym bardziej odmówiły posłuszeństwa. Sklejały się wbrew mojej woli. Ostatnie co pamiętam to pochylający się nade mną Liam. Nie słyszałam jego słów, ale po ruchach jego warg wyczytałam ciche „dobranoc”. Przykrył mnie kocem a ja odpłynęłam w krainę snu…

Nieokreślony czas później…

Ręka kolejny raz zostawia ciągnące się wzdłuż pleców szramy. Jęknęłam cicho dając upust emocjom. Jego dłoń wędruje pod moje łopatki. Namiętność, która zawładnęła w tej chwili górowała ponad wszystko. Próbuję coś z siebie wydobyć, ale moje słowa zostają stłumione w jego ustach.

-Rozluźnij się kochanie- szepce do prawego ucha.

Gdybym tylko mogła…

Kolejny niekontrolowany jęk wydobywa się z moich warg. Ciało, które próbuje się unieść zostaje doszczętnie  przez niego przygniecione. Chcę złączyć nogi z powodu rozkoszy, którą mną zawładnęła, ale on w porę stopuje je swoim kolanem. Jego ciepłe usta składają na moim obojczyku pocałunek, co powoduje u mnie kolejną falę dreszczy. Czuję, że już nie mogę,  rozkosz jaką on budował z każdym ruchem stawała się niebezpiecznie uzależniająca. Chciałam więcej.

-Nie  Mo..- szepcę nie dokańczając zdania, bo z moich warg wydobywa się kolejny niekontrolowany jęk, po nim kolejny i kolejny. Jakby na potwierdzenie tych słów chłopak przyciska mnie do siebie. Widzę, że on również jest bliski spełnienia, bo jego ciało spina się, a brwi lekko się ściągają.

Ostatni ruch decyduje o wszystkim…

-Niall! -Wydusiłam!

Łapczywie biorąc powietrze podniosłam się jak oparzona. Nie, nie, to tylko zły sen. Ledwo dochodziłam do siebie, matko to było straszne! Starałam się uspokoić mój oddech, przez te parę sekund, które były dla mnie wiecznością.

Nagle zamarłam. Czy mi się tylko wydawało, czy ja słyszałam czyjeś kroki?

Spojrzałam naprzeciwko siebie i zobaczyłam z sylwetkę jakiegoś chłopaka z hukiem zamykającego drzwi.

____________________________________________________

Yhm…witam :3

Nawet nie wiem od czego zacząć…

Może od początku :D

Wprowadziłam pewną nowość, z której mam nadzieję będziecie zadowoleni :) Otóż pod tym linkiem możecie zadawać pytania głównej bohaterce:

KLIKNIJ

Zasada jest jedna: pytania możecie zadawać tylko po przeczytaniu wszystkich rozdziałów. Dlaczego? Daję przykład.

Jest czytelniczka, która jest w 15 rozdziale, a rozdziałów jest już powiedzy…60. Bohaterce umiera mama co w 15 rozdziale nie zostało podane, co zepsuje całą niespodziankę i przyjemność dalszego czytania…

 Dlatego pytania zadają Ci, którzy są  na bieżąco z opowiadaniem!

Druga sprawa… podziękowania. Matko, nawet nie wyobrażacie sobie jak bym mogła się teraz rozpisać dziękując wam- directioners ( i wyjątkom) za te wielkie liczby, które zafundowałyście w statystykach O.O Jeszcze raz dziękuję i zachęcam do udostępniania, pisania komentarzy oraz dołączania do ikonki obserwatorów. :D

Hmmmm czekam na wasze opinie w komentarzach i podpisywania się, bo jestem mile zaskoczona, że jedna osoba ( no Nicku nie zdradzę xd) doskonale mnie rozgryzła i to właśnie to jej zadedykuje odpowiedni rozdział kiedy pewna rzecz zostanie wyjaśniona :)

Czekam na dalsze wasze tezy, dotyczące poszczególnych bohaterów, do następnego! <3

Nicole.