~Rozdział 31~

Przerażona mina Liama mówiła sama za siebie. A Niall? Nie wiedziałam, bo stał tyłem opierając dłonie o zlew. Ściskał je tak aż bielały mu kłykcie. Gdy blondyn usłyszał mój głos-zamarł. W kuchni zapanowała grobowa cisza nie licząc w oddali tykającego zegara. Nikt się nie odzywał, a Horan chyba nawet nie śmiał się odwrócić. Payne -ten Payne, który zawsze stara się zapanować nad sytuacją teraz wpatrywał się we mnie nieodgadniętym wzrokiem. Czy on zawsze musi być taki..tajemniczy?!

Ja sama miałam nogi jak z waty w tej chwili. Jednak musiałam udawać twardą. Oparłam moje ręce o biodra starając się wyglądać obojętnie. Daddy patrzył to na mnie to na Irlandczyka z mocno zaciśniętymi ustami.

Halo, ktoś się w końcu odezwie?

Niall powoli zaczął się odwracać z moją stronę a moje serce przyspieszyło tępo co najmniej dwukrotnie. Spojrzałam w stronę Horana, który trzymał kamienną twarz- jednak przekrwione oczy zdradzały jego aktualny stan.

-Czy dowiem się wreszcie co JEJ macie powiedzieć, a przede wszystkim jakiej jej?!

-Nie powinno Cię tu być-rzekł cicho blondyn ignorując moje pytanie.

-Przecież jeszcze kilkanaście minut temu mówiłeś, że spotkamy się na dole, więc chyba jednak powinnam-odparłam kpiąco.

Daddy podwinął rękawy i zaczął podchodzić do mnie powolnym krokiem.

-Ile słyszałaś?

-Wystarczająco, żebyście mi teraz wszystko wyjaśnili.-rzuciłam.

Brunet spojrzał w stronę chłopaka.

-Może to jest odpow….

-Nie Liam, nie teraz.-powiedział Irlandczyk nadal opierając się o blat.

-Czy ktoś mi do cholery wreszcie powie o kim  i o czym gadaliście?!-krzyknęłam

-Nic ważnego-odrzekł Niall.

-Aha! I chcesz mi powiedzieć, że przez to „nic ważnego” masz teraz całe opuchnięte oczy! -nie dałam za wygraną.

-Asia…- odezwał się ostrzegawczo-błagalnym tonem Payne.

Blondyn stał przez chwilę bez ruchu, następnie odwrócił się znowu tyłem do mnie. Spojrzałam pytająco na bruneta, ale ten miał mocno zaciśnięte usta, a mięsnie napiął tak, że w tej chwili mogłam się przyjrzeć każdej żyłce na jego ciele. Po kilku sekundach ciszy usłyszałam jak Horan zaciąga nosem. Już nie wiedziałam gdzie podziać oczy i co mam mówić. Dlaczego oni wszyscy muszą być tak tajemniczy i skryci w sobie? No dobra… myślę tak a sama nie jestem lepsza…

Ponownie przeniosłam spojrzenie na Irlandczyka, którego ramiona drżały. Czy..czy on w tej chwili płakał? Znowu? Ludzie, o co chodzi i dlaczego ja nie wiem co dolega mojemu najlepszemu przyjacielowi. Wolnym krokiem podeszłam do niego od tyłu. Położyłam na nim moją dłoń- nie trząchnął jej. Za sobą jeszcze usłyszałam.

-Ona ma p… -chyba Liam chciał dokończyć, ale Horan szybko mu przerwał.

-Jeszcze nie teraz-powiedział odwracając się.-przyjdzie na to czas-szepnął ciszej.

W odpowiedzi usłyszałam tylko ciche westchnięcie. Blondyn stał naprzeciw mnie jednak jego oczy cały czas z zawzięciem wpatrywały się w jeden punkt.

-Niall- starałam się przywrócić go na ziemię i muszę przyznać, że dopięłam swego bo na dźwięk moich słów Irlandczyk wzdrygnął się a po chwili wlepił we mnie błękitne tęczówki. Aghhh…ten wzrok. Taki ciepły, delikatny, zatroskany i opiekuńczy.

Halo, wracamy na ziemię!

-Co przede mną ukrywasz?-szepnęłam.

W odpowiedzi dostałam wybuch płaczu i spuszczenie głowy. Odwróciłam się do tyłu chcąc szukać wsparcia w Liamie, ale ten tak po prostu wyparował. Nawet nie słyszałam kiedy się oddalił.

-Spójrz na mnie i proszę nie płacz.-powiedziałam błagalnym tonem próbując opanować całą sytuację.

Chłopak nie wypełnił mojego polecenia. Nadal stał jak małe bezbronne dziecko wylewając całą swą rozpacz i uparcie wpatrując się w podłogę. Zakładam, że teraz chciał się odwrócić i zatuszować to co i tak już wyszło na jaw i w jakim jest stanie, ale szybko pociągnęłam go za rękę. Stanęłam na palcach i wtuliłam się w jego ciepłe ciało. Jaki on był teraz rozpalony! <hehe no nie w tym sensie>. Od jego torsu i ramion wręcz roztaczała się gorąca aura. Blondynek zaczął moczyć swoim oceanem łez moją ( w sumie to Louisa) koszulkę. Nie mogłam temu zapobiec- nie potrafiłam. Gdybym tylko znała powód…

 

Na początku biedaczek krztusił się wręcz swoim płaczem. Pierwszy raz w życiu widziałam go w takim stanie i powiem- to był druzgocący widok. Stałam w bezruchu i bezradnie paplałam jakieś słowa pocieszenie wiedząc, że nawet mnie nie słucha a co dopiero nie wziął ich do serca. Zaciągnął nosem. Znowu wybuchnął płaczem.

-Och…Asia. Nawet nie wiesz jak bardzo chciałbym Ci to powiedzieć. Ale to nie jest teraz odpowiedni czas, boję się o to, że ktoś nas na nowo podsłucha. I wiem, że będziesz się wtedy nade mną użalała, a tego nie chcę.-bąknął.

-Ciii, już dobrze. Najpierw się uspokój- Ta, uważaj bo posłucha.

Wtedy przypomniała mi się scena, kiedy przyszpilał Nicole do ściany. Może to o nią chodzi? Starałam się analizować tę rozmowę sprzed kilku minut i dopasować do blondynki.

-Niall?

Chyba chciał, żeby to zabrzmiało jak mruknięcie, ale wyszło mu jęknięcie. W wyniku czego poczułam nowy strumień łez spływający bez żadnych zahamowań na mojej koszulce. Irlandczyk płakał jak małe pięcioletnie dziecko. W tym momencie czułam, że nic go nie powstrzymywało. Otworzył się przede mną. W głębi serca czułam się dumna, że teraz przy nim jestem- bo mogła być to dowolna osoba na świecie a on wybrał właśnie mnie. Zapewne chcąc tlić swój smutek złapał dłonią mój rąbek koszulki i ściskał mocno. Jeśli to mu miało pomóc to nie będę się narzucać…

-Czy…czy to ma coś wspólnego z Nicole? -zapytałam prosto z mostu już od dłuższego czasu o nurtującą mnie rzecz.

Ręka mojego przyjaciela na bluzce poluźniła się. Już prawie się opanował. Teraz słyszałam tylko ciche wciąganie nosem i co jakiś czas łkanie. W porównaniu do tego co było przed paroma minutami, to był naprawdę sukces. Lekko pociągnęłam moją koszulkę w dół- gdyż na skutek mocnych pociągnięć Horana lekko się podwinęła.

-N-nie. A dlaczego akurat z nią?-Jego głos drżał. Nie wiem czy to dlatego, że przeraził się mojego pytania, czyż może nie powrócił do końca do dawnego stanu.

Odciągnął mnie lekko do tyłu aby móc spojrzeć mi w oczy. Jednak nadal jedną dłoń trzymał na krzyżu. Na jego twarzy zauważyłam nowy wyraz-może i nową maskę. Nadal przepełniona była troską, ale pod nią kryło się coś jeszcze. Przerażenie? Bał się, że poznam jego tajemnicę? Czy może już ją znam nawet nie wiedząc jak jestem blisko.

Powiedzieć mu o tym, że ich zauważyłam? Że zauważyłam, jak prawie jej się rzucił do gardła. Jak traktował ją jak szmacianą lalkę potrząsając ją. Jak trzymał za ramiona, a ona z bólem i płaczem błagała, żeby przestał. Wtedy to nie był ten Niall- mój przyjaciel, którego kochałam jak brata.

Nie wiem jakby to wszystko potoczyło się dalej gdyby nie Zayn. Wyszedł z pokoju i ze stoickim spokojem zaczął uspakajać przyjaciela, a bezradną i zdezorientowaną Nicole przyciągnął pod swoje ramiona. Zdezorientowaną? Szkoda, że nie mogłam się bardziej wychylić, żeby bardziej się przyjrzeć całej sytuacji. Może ona doskonale wiedziała, o co chodzi Horanowi. Może wcale nie była taka niewinna…

Nie, nie powiem mu tego. Nie teraz. Najpierw musi dojść do siebie- „na trzeźwo” z nim porozmawiam. Teraz już i tak jest wystarczająco przybity.

-A nic …wydawało mi się-mruknęłam odpowiadając na jego pytanie.

Nie, nie mogłam mu w tej chwili  patrzeć w oczy i kłamać. Spuściłam mój wzrok na podłogę. Myślę, że nie bez powodu po spytaniu spojrzał na mnie tymi pięknymi jak ocean tęczówkami. On specjalnie świdrował mnie wzrokiem w celu powiedzenia prawdy. Sprzeciwiłam mu się, nie wiem czy dla jego dobra…

-Asia…- uniósł mój podbródek.

Cholera.

Domyślił się, że kłamię.

Chciał, żebym mu ponownie skłamała patrząc prosto w oczy. Nie zrobię tego. Jest dla mnie zbyt ważny… Mimo jego sprawnego ruchu dłońmi odwróciłam moją głowę w bok. Ponowił próbę. Tym razem nie już tak delikatnie złapał dwoma palcami linię wzdłuż mojej szczęki. Silny był, za silny…

-Spójrz na mnie i po…

-Asia! Tu jesteś!- Alice wbiegła do kuchni.

Reakcja Nialla była natychmiastowa. Odsunął- wręcz bezkarnie odepchnął mnie od siebie. Moje ciało przeszył dreszcz. Nie wiem czy na nagłe zimno, które zapanowało w kuchni…bo teraz chyba na serio była poza aurą gorącego Horana, czy też na zachowanie Irlandczyka w stosunku do mnie.

Za moją przyjaciółką wparował Styles. Oczywiście jak zwykle nadal nie ubrany…

Posłałam mu karcące spojrzenie, z którego jak zauważyłam niewiele sobie zrobił. A Alice- jak to Alice. Niczym się nie przejmując podeszła do mnie mocno mnie przytulając. Myślałam, że to „dobroczynny gest” ale wykorzystała ten ruch tylko po to, żeby wyszeptać:

-Wiem, że jesteś zdziwiona. Wyjaśnię ci wszystko potem. Sama wyobraź sobie moją minę kiedy obudziłam się w łóżku patrzę a tam Malik.

I odsunęła się. Po chwili zmarszczyła nos- co często było w jej stylu i znowu podeszła bliżej.

-Czemu ty śmierdzisz męskim żelem pod prysznic?

Od razu usłyszałam Harrego wybuchającego śmiechem. Do niego z charakterystycznym odgłosem dołączył.. Zayn?! Nialler już zdążył się ulotnić, co w sumie mnie nie dziwiło zważywszy na to jak musiał wyglądać. Zresztą tym lepiej…

Dlaczego ja się umyłam tym płynem pod prysznic Louisa?! A mogłam poczekać aż pójdzie ze mną do łazienki i wręczy jakiś normalny damski kosmetyk….

Ale jak to w moim zwyczaju bywa oczywiście najpierw robię potem myślę.

Na dół zszedł zdezorientowany Liam, który właśnie nakładał bluzkę przez głowę.Po co on ją zmieniał?! Za nim nieśmiało kroczyła Rose. Awww szedł taki dumny jak jej obrońca. Nikomu nie pozwoliłby chyba jej dotknąć. Poczułam nawet lekkie ukłucie w sercu. Jego księżniczka… No dobra, jeszcze nie jego ale mogę się założyć, że w najbliższym czasie na pewno ją zdobędzie.

-Czy tylko ja słyszałem w pokoju Tomlinsona jakieś huki? –zapytał Payne ziewając.

Wszyscy skupili wzrok na mnie i wybuchnęli niepohamowanym śmiechem. Wariaci.

-Czyli ostro było- dorzucił Styles.

-Nie dość, że wspólna kąpiel, to jeszcze szybki numerek z rana-nie dosłyszałam, z kogo ust to było mówione, ale obiecuję, że jak tylko go dorwę to osobiście zabiję.

-To, że Louisowi nie wystarcza nawet dwuosobowe łóżko -chciałm dodać „żeby spać, przez co ja zleciałam” ale dopiero teraz zorientowałam się jak zabrzmiał początek. Wszyscy zgromadzeni w salonie tarzali się po podłodze. Niektórzy nawet dosłownie.

-To dlatego tak rano ktoś wrzeszczał najpierw Twoje imię, potem Lou -dołączyła Alice a dokończyła razem z Rose.

Ja go tylko łaskotałam!

I tak by nie uwierzyli więc nie było sensu wrzeszczeć. Schodami zaczął schodzić jeszcze niczego nieświadomy Tommo. Teraz wszystkie pary oczu skierowane zostały właśnie na niego.

-O co chodzi? Mam coś na…

-Wytłumacz nam, jak się stało, że zwaliłeś mnie z łóżka-wysyczałam splatając ręce w tzw. Kokardkę.

Brunet chyba nadal nie zrozumiał o co mi chodziło.

-A co w tym takiego dziwnego i śmiesznego?- idiota.

Spojrzał na każdego z osobna w oczy i zatrzymał wzrok na mnie.

-Jak tam było z Asią? -zapytał przymilnym głosem Styles.

-Aaaaa, bo wy tak-dopiero teraz załapał.

Czy tylko ja się czułam jak bym rozmawiała z osoba upośledzoną, chorą psychicznie i nie wiadomo co jeszcze?!

-Nie przejmuj się nimi-rzucił i wymijając wszystkich zebranych w salonie podszedł do blatu gdzie leżały już gotowe kanapki. Wziął jedną z nich i jak gdyby nic zaczął ją spokojnie jeść.

Nadal wszystkie pary oczu skierowane były na naszą dwójkę. Aleeee nieeee to przecież nic takiegooo! <zdanie wypowiedziane pomyślane tonem sarkastycznym>.

Trudno, staraj się ich ignorować- no Louisowi to łatwo. Po chwili na dół zeszła kolejna osoba, ktorą okazała się Nicole.

-Coś mnie ominęło?- zapytała zaspanym głosem.

-Wiele- odprał Harry patrząc na mnie z chytrym uśmieszkiem.

Posłałam mu piorunujące spojrzenie i poszłam w ślady Lou. Wzięłam pierwszą lepszą kanapkę i usiadłam koło niego przy stole.

-Musisz się przyzwyczaić, że Styles zawsze palnie coś głupiego.-mówił obojętnym tonem Tommo

-Nie tylko on-spojrzałam  na niego wymownie.

W odpowiedzi dostałam buziaka w powietrzu. Przewróciłam oczami. On na serio chyba nigdy nie wydorośleje.

Po chwili miejsce obok mnie zajęła Rose. Patrząc na jej idealnie szczupłe ciało człowiek dostawał kompleksów. Blondynka uśmiechnęła się przyjaźnie. Do niej dosiadł się loczek, przez co został „zabity” spojrzeniem Liama. Po drugiej stronie  naprzeciwko usiadł Payne zapewne chcąc mieć dobry widok na dziewczynę. Zayn był koło Daddy’ego w wyniku  czego prawie naprzeciw mnie. Przy nim zajęła miejsce Nicole <dlaczego mnie to nie dziwi?>, a Niall nadal nie schodził.

Harry-jak to Harry zaczął się krztusić już po pierwszym gryzie co spowodowało salwy śmiechu u Tomlinsona. Zresztą kilka sekund później w wyniku głupawki Lou on sam parę razy zakaszlał. Rose jadła spokojnie wpatrując się w resztę i podziwiając ich wyczynania. Mulat cały czas się nie odzywał. Widać było po jego minie, że myślami jest gdzie indziej, co w sumie mi dało otwartą drogę do nienagannych spojrzeń w tamtą stronę. Zmienił się. Jego kości policzkowe były nieco bardziej widoczne niż na początku wakacji. Jabłko Adama poruszało się zwinnie za każdym razem kiedy nawet coś gryzł, już nie wspominając o przełykaniu. Oczy pociemniały z miodowych na kolor mlecznej czekolady.

Cholera.

Odwrócił się i zauważył, że gapię się na niego jak głupia. Szybko odwróciłam wzrok na talerz przed sobą. Szczerze, to już straciłam chęć do jakiegokolwiek jedzenia, ale żeby czymś ręce zająć to wzięłam kolejną kanapkę do ust. Malik jak widać nie za bardzo się przejął moją reakcją bo znów był czymś zamyślony. Wziął sól i…zaraz zaraz. Zaczął wsypywać ją do kawy! No cóż… jak się myśli o niebieskich migdałach to takie są skutki.

Smacznego Zayn.

Powróciłam do jedzenia swojej porcji co chwila spoglądając kiedy w końcu mulat wypije posolony napój. Nie musiałam czekać długo-już po chwili brunet wziął biały kubek do ręki i zamoczył w nim usta.. Jego reakcja była natychmiastowa-wypluł kawę tworząc obok siebie małą fontannę. Zapewne nie chciał, żeby ciesz wylądowała na stole więc w ostatniej chwili odwrócił głowę na prawo, gdzie siedziała Nicole. Połowa wylądowała na niej- połowa na podłodze. Wszyscy zwrócili twarze w tamtą stronę. Ja uśmiechnęłam się pod nosem.

-Czy do reszty cię poje*ało?!-krzyknął zdesperowany Harry.

-Sorry, dosypałem sól zamiast cukru.

-W mojej szafie znajdziesz coś do przebrania, idź i się wytrzyj -Payne zwrócił się do siedzącej w osłupieniu blondynki. Jak zawsze podatny.

Dziewczyna zastosowała się do jego wskazówek już po chwili znikając na schodach. Daddy ruszył po jakieś szmatki zostawiając nas przy stole. Styles trochę się rozluźnił, Malik wstał od stołu i pomógł Liamowi, Lou rechotał pod nosem jak i moja koleżanka Alice a Rose przyglądała się chłopakom desperacko poszukujących czegoś do wytarcia.

Po kilku minutach sytuacja przybrała łagodniejszą atmosferę. Dziewczyny jadły jak gdyby nic. Lou cały czas miał babana na twarzy. Payne po wytarciu podłogi ruszył do zlewu, następnie do stołu.

-A Ty nie idziesz? -zapytał Zayn’a opartego o zlew i zawzięcie o czyś myślącego.

-Nie, już straciłem chęć na jedzenie-mruknął i ruszył na górę.

Nie powiem, jego reakcja mnie zdziwiła. Miał jakieś huśtawki nastroju czy co? Wiadomo, chodziło mu o mnie, no ale bez przesady. Aż tak mnie nienawidził? Przez jedną niewinną kłótnię? Nikt nie jest idealny, każdy ma prawo do popełniania błędów-nie wiem czy zdawał sobie z tego sprawę…

Czułam się winna i w sercu było mi z tym źle.

-Co taka smutna? -zapytał w miarę cicho tak, żeby i nny nie usłyszeli Louis.

-Um..ja. Nie, wydaje Ci się-bąknęłam.

-Ślepy to ja jeszcze nie jestem. Ejj uśmiechnij się.

-Na serio wolisz fałszywy uśmiech?- wyrzuciłam na jednym tchu dopiero po kilku sekundach zdając sobie sprawę z tego co powiedziałam.

W odpowiedzi brunet odsunął moje krzesło i posadził mnie delikatnie na swoich kolanach.

-Przestań, jestem za ciężka! -próbowałam mu się wyrwać w wyniku czego poczułam jak oplata wokół mnie ręce.

-Każda kobieta tak twierdzi..-westchnął a ten dziecinny uśmiech nie schodził mu z twarzy.

-Bo to prawda-palnęłam.

-Jesteś lekka jak piórko-wyszeptał przy okazji wypuszczając moje powietrze z nosa na co moje włosy delikatnie uniosły się ku górze.

-Jasne-sapnęłam.

-No, to powiesz mi dlaczego taka smutna byłaś?

-A widziałeś co się stało?- westchnęłam teatralnie.

-Nie.

-Nie udawaj głupszego niż jesteś- zachichotałam

-Ejjj. No dobra, Malik poszedł na górę, co w tym dziwnego?

-Ciekawe z jakiego powodu-mruknęłam sarkastycznie.

-Oj nie obwiniaj się. On już taki jest.

-Ale gdy patrzysz, że zachowuje się tak przy wszystkich tylko przez Ciebie, to jednak nie jest fajne-mruknęłam.

Zaczął mną delikatnie kołysać.

-Więc go przeproś-palnął prosto z mostu.

Ta, jemu to łatwo powiedzieć.

-N-nie dam rady-jąkałam się.

-Oj dasz dasz, razem coś wymyślimy, nie martw się.-szepnął pocieszająco.

-Skoro Ty będziesz wymyślał to ja nie wiem czy się zgodzę-powiedziałam uśmiechając się pod nosem.

-Pfff bardzo śmieszne.

-Ja się już będę zbierała-usłyszałam z boku głos Rose.

Lou poluźnił uścisk, tak abym mogła się wyswobodzić. Liam od razu wstał, Harry cały czas się ociągał, Nicole podbiegła do blondynki a Louis jeszcze się przeciągał jakby jedno podniesienie miałoby mu sprawić tyle problemów.

-Heeeej.- przytuliłam ją- mam nadzieję, że zobaczymy się wkrótce-dodałam.

-Ja również-szepnęła.

Styles rzucił się na nią jak głupi. Blondynka tylko zaśmiała się melodyjnie. Liaś chyba niewiedząc co ma zrobić podszedł nieśmiało i ją przytulił. Tomlinson podbiegł do niej z otwartymi ramionami przy okazji prawie nie zwalając siebie i przy okazji jej- na podłogę.

Cały Tommo.

Zayn z Niallem nadal nie schodzili, więc odprowadziliśmy blondynkę do drzwi.

Właśnie! Horan. Gdy tylko zamknęły się drzwi pognałam na górę. Przez całe śniadanie zapomniałam o moim kochanym przyjacielu, a jeszcze teraz kiedy był w takim stanie. Bez pukania wparowałam do pokoju chłopaka gdzie zastałam …mulata i Irlandczyka w przyjaznym uścisku. Na mój widok obaj odsunęli się od siebie. Niall nadal pociągał nosem- z czego wywnioskowałam, że musiał być pocieszany przez bruneta. Zaś ten, gdy mnie zobaczył wyszedł z pomieszczenia wymijając bez słowa.

Blondynek uśmiechnął się blado. Znacząco poklepał miejsce koło niego na łóżku. Usiadłam tam nadal wpatrując się w chłopaka.

-Co Ci się dzieje. Powiesz mi wreszcie kogo i czego dotyczyła rano ta rozmowa?

-To nic ważnego.

-Gdyby nie była ważna byś teraz nie płakał-to po pierwsze. Po drugie jakby nie chodziło o nic ważnego to byś mi bez wahania powiedział-odparłam dziwiąc się z tak poprawnie dobranych słów.

-Płaczę, bo nigdy nie byłem silny. A jak myślisz dlaczego ludzie mnie zawsze kojarzą z tym nieśmiałym blondynkiem z One Direction?

-Nie mów tak, każdy płacze. To tylko okazywanie uczuć nic złego-zaczęłam  sama w to nie wierząc. Ja też byłam bezsilna i znałam ten ból.

-Skoro tak, to dlaczego innych tak nie nazywają, tylko mnie.

-Bo inni płaczą w ukryciu, drudzy nie umieją tego pohamować- mówiłam do niego ale z tą drugą opcją to raczej myślałam o sobie, niż o nim. Niestety chłopak nie czytał mi w myślach.

-Szkoda, że ja nie należę do tych pierwszych-mruknął.

Przybliżyłam się do niego i przytuliłam. Od razu ciepło rozpłynęło się po moim organizmie. Czułam woń męskich perfum bijąco od blondyna. Jego ręce wędrowały po moich plecach robiąc nieznane wory, a że miałam dość wrażliwą na dotyk skórę to moim ciałem wstrząsnęły dreszcze.

-Wcale nie szkoda. Ja cię lubię takiego, jakim jesteś. Wspaniały, opiekuńczy a przede wszystkim delikatny. Można Ci zaufać, Twoja dobroć również ma swój urok. Jak myślisz, dlaczego tylko Ty wiesz o moim ojcu i siostrze?

Rozpływałam się pod wpływem opuszków palców jeżdżących coraz wyżej po plecach.

Czułam, że jego ramiona lekko drżą-śmiał się. Nareszcie.

-Dlaczego wtedy zapytałaś akurat o Nicole-zapytał po chwili ciszy, w której już dawno zdążyłam odpłynąć.

-Co? Ja? Aaa!- otrząsnęłam się.

-Tak, Ty-mogłam się założyć, że blondyn teraz uśmiecha się delikatnie.

-Echem…- myśl Asia myśl! Nie możesz wydać samej siebie!!

-…No wiesz… zauważyłam, że… yhmmm..tak ostatnimi czasy nie za bardzo się lubicie, więc…no ona mi tak jakoś przyszła do głowy-paplałam modląc się w duchu, żeby tylko się nie domyślił.

-Fakt, nie lubimy się-przytaknął. – i tylko dlatego?

Cholera.

-No..tak-zapewne zauważył mój niepewny ton ale nie naciskał.

-Aha-szepnął cicho.

Westchnęłam usadawiając głowę na jego ramieniu.

-Niall?

-Hmmm?

-O czym rozmawialiście zanim weszłam? –zapytałam.

-O niczym ważnym-zniżył głos.

Czyli kłamie.

-Teraz Zayn nie odzywa się do nikogo więc mi nie mów, że skoro do Ciebie przyszedł to gadaliście o pogodzie-mruknęłam sarkastycznie.

-Asia… -przerwał na chwilę zapewne nie wiedząc jak wybrnąć z tego tematu – on jest moim przyjacielem, tak samo jak Ty. Chyba nie chcesz, żebym mówił, jak widziałem cię półnagą leżącą na chodniku, czy historię o twojej rodzinie. On też chce, żebym dochował jego tajemnice.

Szkoda, że nie powiedziałeś czegoś mniej sensownego.

-…Więc nie stawiaj mnie w takiej sytuacji. Nie chcę Cię stracić-dokończył.

No i oczywiście jak zwykle „mądra ja” nie wiedziałam co powiedzieć. Trochę głupio mi się zrobiło jak wspomniał o tym jak widział mnie bez górnej części garderoby. Całej części garderoby-podkreślam. Chociaż miałam taką cichą nadzieję, że o tym zapomniał. A jednak..Nie ukrywam nie raz o tym rozmyślałam cicho leżąc już w łóżku wieczorem. No wiecie …jak byście się poczuły, gdyby wasz kolega tak ot zauważył was w takiej sytuacji?

Dokładnie, ja już czułam jak na moje policzki wstępują rumieńce. Pewnie każdy teraz by pomyślał „ a tak się tam delikatnie zarumieniłam ”-żeby jakoś poetycko to brzmiało. Ale w moim przypadku teraz wyglądałam jak burak błagając się, żeby tylko blondyn nie odsunął głowy aby zobaczyć moją twarz.

-Yhm… -wydusiłam.

Siedziałam tak wtulona w chłopaka nie za bardzo wiedząc co powiedzieć. Odwrócić się również nie mogłam bo tak to by zobaczył moje czerwone policzki. Jemu to najwyraźniej nie przeszkadzało

-I nie martw się, nikt się o tym nie dowie-szepnął.

Chłopak delikatnie podniósł się z łóżka teraz na nim klęcząc, przez co górował nade mną jeszcze bardziej niż dotychczas. Ziewnął i poprawił bluzkę, która niewinnie zawinęła mu się koło pępka ukazując kawałek brzucha i sterczące na nim włoski w kształcie litery „V”.

-Asiu!!-Nicole wpadła z impetem jak burza.

Szybko rzuciłam jej sztuczny uśmiech a Irlandczyk złowrogie spojrzenie. Lekko szturchnęłam go łokciem, żeby okazał chociaż resztki szacunku wobec dziewczyny, ale on nawet się tym nie przejął.

-Tak?

-Yhmmm..mam nadzieję, że wam nie przeszkodziłam-wyszczebiotała i nie czekając na naszą odpowiedź kontykoowała:

-Alice już się zbiera i mówi, że ma Ci wiele do powiedzenia więc..

-Tak tak już schodzę-przerwałam jej zrywając się z kanapy.

Mój przyjaciel nie był tym tak samo podniecony jak ja, ale również wstał. Podążyłam na schodach za blondynką już nie mogąc się doczekać jak tylko będziemy z Ali same i wszystko sobie opowiemy. Szczerze to jeszcze się zastanawiałam, czy powiedzieć jej o porannej rozmowie Liama i Nialla. Stwierdziłam, że Horan i tak nie powie mi prawdy a ja muszę się komuś zwierzyć. Może chociaż moja przyjaciółka wpadnie na jakiś genialny pomysł o czym rozmawiali. Zleciałam na dół prawie potykając się o własne nogi, gdzie znajdowała się już cała 5- włącznie z Zaynem. Mulat właśnie ciepło przytulał moją przyjaciółkę. Gdy podeszłam już zdążył odejść. Nicole do niego podleciała na co odwróciłam wzrok od tamtej dwójki i podeszłam do Harrego. Oplótł swoje ręce wokół mojej talii, podczas gdy jego loki łaskotały mnie w szyję. Po mocnym uścisku podeszłam do Liama, który jak zwykle uśmiechał się ciepło. Rzuciłam mu pocieszające spojrzenie i delikatnie przytuliłam widząc kątem oka jak Malik znika na schodach.

Miło, że się pożegnał…

W sumie to nie wiem, czym bym tego chciała, bo jakoś nawet moja wyobraźnia tego nie odtwarzała. Rzuciłam się na Louisa, który zresztą zorbił to samo. Nie będę wspominała, że wyglądaliśmy się jak idioci wrzeszcząc, śmiejąc się i ściskając do utraty tchu. Na koniec zostawiłam Nialla, którego poczochrałam po włosach. Blondynek uśmiechnął się blado, jakby znowu był czymś przybity. Na koniec przyciągnął mnie do siebie i złożył lekki pocałunek na włosach. Dlaczego on musiał być taki słodki ja się pytam?!

 

Alice stała z założonymi rękoma i teatralnie tupała nogą. Szybko do niej podbiegłam i razem przekroczyłyśmy próg domu.

-No Asia, to do Ciebie czy do mnie, bo widzę, że już nie możesz wytrzymać- wyszczerzyła się.

_____________________________________________________________

Heyyy miśki! <33

Jak tam w szkole?

...

No dobra, to było pytanie retoryczne ._______.

Dziękuję za te wszystkie komentarze i wejścia;**

A teraz kilka próśb i innych:

•     Czy anonimki mogły by się podpisywać, jakkolwiek wymyślcie sobie jakikolwiek nick i podpisujcie, oczywiście nie chodzi mi, żebyście sobie zakładali jakieś konto Google czy coś, tylko po prostu na koniec komentarza podpisujcie się, bo niektóre z was mnie naprawdę zaskoczyłyście swoimi „teoriami na temat następnych rozdziałów” i szczerze jestem pod wrażeniem, więc chciałabym wiedzieć, kto pisze tak genialne pomysły ^^
• Proszę, aby ta sama osoba nie dodawała z anonima kilku komentarzy podrząd, nie myślcie, że nie wiem, że to ta sama osoba- statystyka mówią wszystko =p
• Jeśli Ci się podoba mój blog, to możesz go zaobserwować (ikonka po lewej stronie) ;)Rozdziały niestety będą pojawiły się rzadziej (jestem w 3 gimnazjum i mam w ch*j dużo testów i przygotowań do egzaminów) ;<
• Chciałabym zobaczć waszą opinię w komentarzach: co z tego rozdziału najbardziej wam się podobało, jak myślicie, co będzie w kolejnych i z kim będzie bohaterka i co tam jeszcze chcecie :D

No…to chyba wszystko, jeszcze raz KOMENTUJCIE! <33