~Rozdział 40~

Chodziłam przeszukując kolejne półki, próbując znaleźć właściwy tytuł. Moje oczy wodziły po książkach co chwila zbaczając na boki.

Cóż… będąc w tak wielkim centrum handlowym trudno być skupionym na czymkolwiek.

W myślach powtarzałam sobie tytuł, który pani Gesteff kazała kupić już od tygodnia.

-Asia?- usłyszałam obok dziewczęcy głos. Odwróciłam się stając naprzeciwko dobrze znanej mi osoby.

-Ros.- powiedziałam uśmiechając się. – Co ty tu robisz?

-Opóźnione zakupy szkolne.- odwzajemniła uśmiech. – widzę, że Ty to samo.

Kiwnęłam twierdząco głową.

-Taaa…znaczy..jestem tu po jedną książkę, ale chętnie z Tobą pochodzę.- odrzekłam.

-Dzięki.- poprawiła fryzurę.- to zacznijmy od Ciebie, skoro masz mniej rzeczy. Jaki tytuł?

-Um… Jakaś biologia Mike’a Katness’a. Tytułu nie podali.

-To chodź.- pociągnęła mnie na początek półki. – A tak w ogóle co tam u Ciebie? Nie widziałyśmy się ponad tydzień.

-Um..okey… znaczy nic nowego. Lepiej Ty opowiadaj jak z Liamem.

Blondynka uśmiechnęła się pod nosem.

-Wspaniale. Staramy się ukrywać nasz związek jak długo się da…

-Nie dziwne.- przerwałam jej.

Pokiwała głową.

-Z resztą chłopaków też się dogaduję. Każdy jest inny na swój sposób.- zaczęła. – Jednak wolę jak są oddzielnie niż razem.- uniosłam pytająco brwi.

-Er… chyba ze 3 dni temu spałam z Liamem…mam na myśli tą dosłowną wersję spania.- dodała szybko widząc moją minę.- kiedy chciałam iść do łazienki i otworzyłam drzwi to cała czwórka na mnie poleciała.

Wybuchnęłam śmiechem.

-Stali tam chyba od godziny, próbując zweryfikować..ehh…domyśl się.- jęknęła.

-Debile.- skwitowałam. – nie wiem jak Ty z nimi wytrzymujesz.- mruknęłam jednak nie mogąc powstrzymać się od ciągłego napadu śmiechu

-Przyzwyczajam się.- wzruszyła ramionami.-A jak tam u Ciebie? Widziałaś się ostatnio z którymś z nich?- spytała.

I tu się zaczynają komplikacje…

-Um… Nie. Wiesz..rok szkolny się zaczął więc nie za bardzo mam czas.

-Na pewno coś by się znalazło.- odparła przekonywującym tonem.-Chyba, że to chodzi o osobę, nie o wolne. – spojrzała na mnie wyczekująco.

Starałam się unikać wzroku dziewczyny, po chwili stwierdzając, że to jeszcze bardziej przykuje jej uwagę.

-Daj spokój, nie możesz się ciągle przejmować Malikiem. Pomyśl o pozostałej czwórce.

W tym próblem, że tu nie o Zayn’a chodzi…

-Chociaż nie zaprzeczam, że dojście z nim do porozumienia sprawiałoby mi zapewne tyle samo trudności co Tobie, więc do tego cię zmuszać nie będę. Rozumiem jakie to trudne.

Przynajmniej Ty mnie rozumiesz…

-Ale masz jeszcze pozostałych, nie zmarnuj tego.- bąknęła jeżdżąc palcem po książkach.

Ooooops chyba już to zrobiłam.

-Um…na razie..

-Tylko mi nie mów o szkole, bo od czegoś to weekendy są.- zwróciła głowę ku mnie.- Jak chcesz, to możesz iść ze mną. Z pewnością w najbliższym czasie Liam będzie chciał się ze mną spotkać.

-N-nie dzięki.- uśmiechnęłam się blado.

-Nie to, żebym była jakaś zaskakująco bystra, ale co jak co- mnie nie oszukasz udawanym wyrazem twarzy.- mruknęła powracając do poszukiwań.

Przełknęłam ślinę.

Ta dziewczyna czytała ze mnie jak z otwartej księgi, przez co naprawdę zaczynałam się martwić.

-Jest!- krzyknęła i wyciągając z półki poszukiwaną książkę.

-Dzięki.- bąknęłam.

-Zamyśliłaś się.- nie wiem czy to miało być stwierdzenie, czy też pytanie.

Potrząsnęłam głową.

-Słucham? Er…nie..ja tylko… no dziękuję za książkę…

-Widzę, że musimy sobie zrobić chwilę przerwy.- jej kąciki ust lekko podniosły się ku górze.

-A Twoje książki?

-Przecież powiedziałam, że za chwilę wrócimy, tylko mi coś wyjaśnisz.- pociągnęła mnie za rękę do kasy.

Zapłaciłyśmy i już chwilę później byłyśmy w drodze do kawiarenki.

W mojej głowie zaczęły się pojawiać coraz to nowsze myśli. Jaką wersję jej powiedzieć? Co w ogóle jej powiedzieć?

Nerwowo przygryzłam wargę.

-Czyli to jednak chodziło o osobę, nie o czas wolny. –westchnęła.

Rozsiadłyśmy się przy stoliku na samym rogu pomieszczenia.

Spojrzałam na nią niepewnie.

-W sumie to masz rację… ale za dużo do powiedzenia nie mam.

-Jakby było mało, to byś się tak nie wykręcała od spotkania z chłopakami.

-Chodzi o jedną rzecz, ale jednak wielką wartość.- zaczęłam.

-Proponuję najpierw powiedzieć o kogo chodzi.- odrzekła widząc moje zdezorientowanie.

-Jak już zauważyłaś to trudne nie będzie.- nerwowo skubałam rąbek koszulki.

-Harry?

Pokręciłam przecząco głową, a ona zmarszczyła nosek.

-Skoro mulat odpada… um…Lou?

Serio?

-Rose…

-No przecież Horan byłby ostatnią osobą, którą bym Cię podejrzewała o kłótnię z nim! Już prędzej martwiłabym się o Hazzę!- wytrzeszczyła oczy.

-Chodzi o to, że… tego kłótnią nazwać nie można.- przygryzłam wargę.

-To co?- zapytała jednocześnie dziękując za przyniesioną kawę.

-To…skomplikowane.

W głowie miałam tysiące myśli, a wysłowić się nie potrafiłam choćby jednym słowem. Słyszałam szumiącą w żyłach krew i gdyby nie kaszlnięcie Florencis to siedziałabym tak jeszcze z pięć minut.

-Tylko nie mów…że..- ponownie zaczęła się krztusić.

Podniosłam wzrok na dziewczynę i patrząc ściągnęłam lekko brwi.

-Że..?

-Że wy…no wiesz…Ty i Horan…

-Rose!- nie wiem dlaczego, ale po prostu zaczęłam się śmiać.

-Nie..to nie o to chodzi..- uspokoiłam patrzącą na mnie z przerażeniem w oczach dziewczynę.

Wolno przełknęła gorący napój.

-Ale mnie przestraszyłaś.- zaczęła wycierać swoje kąciki ust chusteczką.- tak więc nie romans, nie kłótnia, to mnie oświeć co.

-Ja po prostu…- teraz miałam zupełną pustkę.- Um…myślę, że on coś do mnie czuje.-wyrzuciłam.

Kawa po raz drugi niemal nie wylądowała na stoliku.

-Czy obie gadamy o tej samej osobie?

Przewróciłam oczami.

-Tak Ros, uwierz ja też bym wolała nieco inną wersję zdarzeń.- westchnęłam.

-Ale..ale..przecież- potrząsnęła głową.-nie masz na to żadnych dowodów.

-Dowodów nie, ale spójrz czasem jak się przy mnie zachowuje.-szepnęłam.

-To, że się przytula to jeszcze nie koniec świata.- odrzekła pokrzepiającym tonem.

Uśmiechnęłam się lekko.

-Chodzi mi o…nieco inne odruchy. Po prostu jest inaczej niż kiedyś. Wiem, że jeszcze wtedy nie miałyśmy okazji się spotkać, a Ty zobaczyć, ale od kiedy Alice mi to uświadomiła, sama to zaczęłam zauważać.

Rose niepewnie przełknęła napój.

-Przy najbliższym spotkani…- przerwał jej dźwięk informujący o nowej wiadomości.

Blondynka wyjęła telefon i spojrzała na wyświetlacz. Zmarszczyła nos i zaczęła coś klikać. Po chwili na jej twarzy zagościł tajemniczy uśmieszek.

-Widzę, że nawet nie będę się musiała pytać o wolny termin.- z dumą podała mi telefon.

„Hej Rose, w najbliższą sobotę będzie mini impreza z okazji moich urodzin, mam nadzieję, że wpadniesz! :)”

Świetnie, po prostu świetnie…

4 dni póżniej…

Zdjęłam okulary przeciwsłoneczne i ostatni raz przeczesałam włosy. Starałam się ignorować fakt, że serce mi bije przyspieszonym rytmem, a obok mnie nie ma Alice, która wyruszyła parę godzin wcześniej. Właśnie przekroczyłam próg wielkiej posesji chłopaków. Nigdzie mi się nie spieszyło, dlatego też wolnym krokiem ruszyłam ku domowi, przy okazji przypatrując się każdemu napotkanemu krzakowi róż. Z daleka szumiał odgłos małego źródełka, gdzie ostatnio byłam z… Zaynem.

Westchnęłam cicho.

Poprawiłam moją małą skórzaną torebkę. Już z daleka zauważyłam niewielką grupę ludzi stojących na zewnątrz. Czyli Horan postanowił zrobić imprezę na powietrzu…

Ruszyłam dalej zauważając biegnącą ku mnie postać.

Ehhhh Lou, nigdy się nie zmienisz…

Brunet był metr ode mnie kiedy potknął się o własne nogi i wylądował tuż u moich stóp.

Wybuchnęłam głośnym śmiechem.

-Lou….ja…nie..wierzę…- zgięłam się w pół. W odpowiedzi dostałam jego kamienny wyraz twarzy. Nawet kiedy próbuje być poważny, coś mu nie wychodzi…

Podniósł się z moją pomocą. Nadal wręcz płakałam ze śmiechu stając się, żeby makijaż, który o dziwo miałam na sobie, się nie rozmazał.

-Pffff to nie jest śmieszne.-burknął.- masz strój kąpielowy jak prosiliśmy?

-Taaa.-mruknęłam próbując się opanować.

-To dobrze.-spojrzał na mnie z tajemniczym uśmieszkiem.

-Tomlinson…- westchnęłam, ale nie mogłam się powstrzymać od podniesienia moich kącików ust ku górze.

-A coś na przebranie?

-Tak pomyślałam o wszystkim, i wyprzedzając Twoje następne pytanie nie myśl, że wzięłabym coś od Ciebie.- jęknęłam.

Brunet wziął moją torbę i ruszyliśmy ku domowi.

-Zawsze mogę gdzieś schować Twoje ubrania, wtedy nie miałabyś wyboru, chyba, że…

-Tak, z pewnością chodziłabym nago- przewróciłam oczami.

-Nie miał bym nic przeciw…

-Harry Ci nie wystarcza?- mruknęłam.

Chłopak spojrzał na mnie tajemniczo ale nie powiedział nic. Na mojej twarzy znów zagościł uśmiech. Już wolałam nie dopytywać, czy brać to na serio.

Nie wiem, czy chciałabym znać odpowiedź…

Doszliśmy do sporej grupy ludzi, gdzie jak na razie Niall’a (nie)stety nie widziałam.

-Szukasz Horana? Proponuję zacząć od stolików z jedzeniem.-popchnął mnie w ich kierunku.

Z niechęcią poszłam we wskazaną stronę. Nerwowo przeczesałam włosy, a oczywiście tuż przed blondynkiem o mało co się nie wywaliłam.

Nie, nic…

-Asia!- ledwo nie wypluł kawałka ciasta.

-Um..hej. Mam nadzieję, że nie spóźniłam się za bardzo.

-Nie, wszystko się rozkręca, więc przyszłaś idealnie.- wyszczerzył się.

-Er…właściwie to mam dla Ciebie prezent, ale Louis mi zabrał torbę więc…

-To bez różnicy.-przerwał szybko.

Uśmiechnęłam się nieśmiało.

Błagam, zabierzcie mnie stąd!

-Um…- Irlandczyk chciał chyba coś powiedzieć, ale w ostatniej chwili zrezygnował, a ja poczułam, że ktoś zakrywa mi oczy.

-Szukałaś mnie?- do moich uszu dobiegła delikatna chrypka.

-Jasne, od początku nic innego nie robiłam.- burknęłam sarkastycznym tonem.

Już po chwili pożałowałam tych słów czując jak ręce chłopaka oplatają się wokół moich nóg i talii.

-Co Ty robisz?- odparłam zdziwiona, próbując niezdarnie się złapać jego szyi.

-Niosę Cię w kierunku basenu. Reszty, jak jesteś inteligentna to domyślisz się sama.

-No ty chyba żartujesz.- zaczęłam się wyrywać.

-Ja bym żartował?-puścił mi oczko.

-Coś mało śmieszny jesteś.- żachnęłam.

-Przynajmniej nie ja wyląduję zaraz w wodzie.- po uświadomieniu sobie tego, co właściwie powiedział, zaraz potem wylądowałam w basenie.

Pierwsze co odruchowo zrobiłam to ruszyłam rękoma by wzbić się do góry. Że nie jestem zwolenniczką pływania, to oczy, które były otwarte momentalnie zaczęły mnie piec. Po wynurzeniu się zaczęłam głęboko oddychać i ocierać twarz. Gdzieś z góry usłyszałam śmiech.

-Hazz!

-Tak, skarbie?

-Po pierwsze nie udawaj niewiniątka, po drugie nie mów tak do mnie, a po trzecie czy Ty wiesz, że ja nie mam stroju do przebrania?!

-Lou mówił, że masz.-nie przestawał się uśmiechać.

-Chodziło mi o bieliznę idioto!

-Czyli masz.

-A co ja będę w samej…

-Narzekał nie będę.-przerwał mi.

W odpowiedzi chlusnęłam mu prosto na suchutkie ubranie. Podpłynęłam do drabinki i wyszłam jak najszybciej.

-Ejjj nie wkurzaj się.-szedł za mną.

-Jestem cała mokra.

-Ja też.- pokazał na kawałek koszuli zachlapanej wodą.

-I ty to uważasz za porównywalne do mojej osoby? -prychnęłam? -lepiej mi powiedz, gdzie masz ręczniki.

-Tam.-wskazał na ich cały stosik.

-Dzięki.-bąknęłam i udałam się we wskazanym kierunku.

W drodze odruchowo oplotłam się rękoma, w celu nabycia ciepła, które i tak całe wyparowało wraz z wylądowaniem w wodzie.

-O Asia!- usłyszałam gdzieś z boku znajomy pisk.

Gdyby nie fakt, że jestem cała mokra, to mogę się założyć, że wylądowałabym już dawno w uścisku Suzette.

-Hej Alice.- odparłam beznamiętnie.

-Widzę, że już się wykąpałaś. Szybka jesteś.-pisnęła.

-Nie. Kochany pan Styles mnie wrzucił. -mruknęłam.-nie widziałaś gdzieś Liama?

Jako, że był Payne był tym najnormalniejszym, to na niego padł wybór.

-Chyba siedzi w salonie…- nie dokończyła bo wyminęłam ją i udałam się w tamtym kierunku.

-Dzięki.- rzuciłam jeszcze.

Wpadłam przez szklane drzwi jak strzała. W pomieszczeniu wcale nie było tak mało osób ile bym przypuszczała. Stanęłam na palcach jednocześnie próbując szczelniej nakryć się ręcznikiem. Co jak co, ale nawet jak w lato wychodzisz z basenu, to jest Ci przeraźliwie zimno. A pomijam fakt, że jest połowa września, więc to prawdopodobieństwo jest niemal stuprocentowe. Starając się ignorować gęsią skórkę poszłam w stronę sof, gdzie najprawdopodobniej mogłabym zastać Lose.

Faktycznie, siedzieli tam…

Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie fakt, że oprócz nich na kanapie siedział również Zayn z Nicole.

Coś czuję, że do zaproszenia tej ostatniej Horan musiał się długo przekonywać…

Nie chciałam im przerywać, co w sumie już zrobiłam. Tak, moje zdolności…
 

Daddy chcąc mnie jakoś wyplątać z tej sytuacji wstał pospiesznie pytając się, czy nie chciałabym przy nich usiąść.

Pokręciłam przecząco głową, chyba nie muszę mówić z jakiego powodu…

-Ja tylko…- pociągnęłam za kawałek ręcznika.- Styles mnie wrzucił, a ja nie mam nic na przebranie.- powiedziałam cicho.

Wątpię, żeby siedzący na kanapie mnie słyszeli. Jak dla mnie to jeszcze lepiej…

-Cały Hazz.- mruknął pociągając mnie delikatnie za sobą.-chodź.

Dochodząc do pokoju Liama zahaczyłam jeszcze o sypialnię Louisa, skąd wzięłam moją torbę z bielizną.

Weszłam do pomieszczenia, w którym znajdował się Daddy i już poszukiwał czegoś na półkach. Wziął jakieś szorty i podał drapiąc się po karku.

-Um…to Rose, jedyne spodnie, które mogę Ci zaoferować.

-Jasne.- uśmiechnęłam się pod nosem widząc skrępowanie chłopaka.

-Bardzo Ci zimno?- spytał próbując jakoś wybrnąć z tematu.

-Trochę.-wzruszyłam ramionami.

-Masz gęsią skórkę.- brunet podszedł do mnie i zaczął delikatnie pocierać dłońmi o moje ręce.

-Już lepiej.- odparłam.- Er..A bluzka?

-A bluzkę to już możesz sobie wybrać, bo w sumie w każdej będzie Ci do twarzy, pomijając fakt, że będzie trochę za duża.-odparł rozsuwając jedno ze skrzydeł.

-Dzieki.- bąknęłam i otworzyłam szerzej oczy na widok tylu ubrań.

-To ja idę, możesz się nawet przebrać, bo raczej nikt tu nie wejdzie.- powiedział poczym opuścił pomieszczenie.

Przeszłam do zawieszanych koszul, które lubiłam najbardziej. Wzięłam jedną z nich.- zwykłą czarną i delikatnie zdjęłam ją z wieszaka. Podsunęłam pod nos. Jej zapach nie wiem czemu, przypominał mi początek wakacji.

Szybko się przebrałam i poszłam do pokoju. W oczy rzuciła mi się nowo powieszona fotografia Lose. Wyglądali tu tak pięknie. On składał na jej włosach pocałunek. Była taka uśmiechnięta…

Aż mnie coś w sercu ukuło. Co to było?

Pewnie zaraz wam przyjdzie wam do głowy: miłość.

Otóż nie, na pewno nie. Prędzej jej brak. Pożądanie. Nawet nie tęsknota, bo przecież ja nigdy nie byłam kochana.

Jeśli nie liczyć Nialla oczywiście. Ale on..przecież jest przyjacielem. Los postawił mnie w trudnej sytuacji dając taki wybór. Ja po prostu nie potrafiłam…

Nie potrafiłam kochać..

Pociągnęłam nosem i szybko przetarłam kciukiem spływającą łzę.

Może to dla was bardzo trudne do zrozumienia. Opisuję to słowami, choć sama nie umiem… do tego nie ma słów. To po prostu trzeba przeżyć. Jak to jest nie potrafić kochać i żyć z tą świadomością. Z roku na rok, ból się powiększa. Dziewczyna w moim wieku miałaby już za sobą z pięciu chłopaków, a ja? Nie dość, że nikt mnie nie chciał, to ja też nikogo nie chciałam. Chociaż nie… chciałam, ale nie potrafiłam. Dlaczego? Sama nie wiem. Może to strach. Przed czym? Tego sama nie umiałam zdefiniować…

I to było straszne. Żyć świadomym braku miłości…

 

Kilka godzin później…

Siedziałyśmy z Alice pod jednym kocem. Było ognisko. Zdziwiła mnie taka forma odprawiania urodzin. Zawsze ludzie wybierają kluby, albo robią domówki. A tutaj Niall zaprosił kilkadziesiąt osób. Teraz z nimi wszystkimi…no dobra z jedną trzecią siedziałam ja. Niektórzy już musieli się zbierać, a parę osób zostało w środku.

Ali zaczęła machać palcami u nóg.

-Jak sądzisz- wskazała na Irlandczyka i Payne zawzięcie o czymś rozmawiających.- o czym oni gadają?

Spojrzałam we wskazanym kierunku. Li zawzięcie kręcił głową i zaczął mu coś tłumaczyć. Blondynek przełknął ślinę i przeniósł wzrok na… naszą dwójkę.

NIE, NIE, NIE!

Tylko mi się wydawało, prawda?

Momentalnie ścisnęłam rękę dziewczyny pod kocem.

-Echem… nie nic, pytałam się o Louisa.

Westchnęłam.

-On spojrzał na mnie, prawda? -szepnęłam cicho.

Brunetka nie odpowiedziała.

Nie, proszę, to nie może być prawda. Oni o niczym ważnym nie gadali…

-Pamiętasz urodziny Liama?- wychrypiała Ali.

Kiwnęłam ledwie zauważalnie głową.

-I…ten…pamiętasz co na nich zrobił?

Tępo wpatrywałam się w ziemię.

-Al… Ja nie chcę.- jęknęłam płaczliwie wtulając się w dziewczynę.

Odwzajemniła uścisk opiekuńczo głaszcząc mnie po włosach.

-Przecież to nie musi od razu chodzić o chodzenie. Może..um.. rozmawiali o tym, jak zostałaś wrzucona do basenu. – mówiła przekonywującym tonem, choć tak naprawdę każda z nas wiedziała o czym na 99% prowadzili konwersację.

-Er…. albo to coś o mnie. Spojrzeli w naszym kierunku, prawda?

-Alice obie znamy prawdę, nie musisz mi wmawiać, że jest inaczej.- bąknęłam.

Nieśmiało podniosłam wzrok w tamtym kierunku. Widok był ten sam. Liam klepał przyjaciela po plecach, a tamten kiwnął.

Przełknęłam ślinę z coraz większym trudem.

-Nie chcę, żeby on to zrobił.- jęknęłam, co dla brunetki było już oczywistym stwierdzeniem.

-Może tego nie zrobi.- odparła przekonywującym tonem.- wiesz…nie mamy już stu procentowych dowodów, że on się w Tobie kocha.- rozpędziła się.

-A 99% ci nie wystarczają?- burknęłam.

-Myśl pozytywnie, zawsze ten jeden pro…

-Alice..- przerwałam jej.

Brunetka umilkła uśmiechając się pod nosem.

Ja powolnie zaczęłam wstawać.

-Idę do łazienki.- odrzekłam co było w sumie pół prawdą, pół kłamstwem.

Chciałam pobyć sama. Odetchnąć gdzieś. Jeśli jedynym wolnym pomieszczeniem byłaby toaleta, to rzeczywiście bym tam poszła.

Niechętnie odwinęła koc z kolan i przeciągnęłam się.

-Tylko wracaj szybko i weź mi coś do picia.- rzuciła.

Kiwnęłam głową i ruszyłam w stronę drzwi balkonowych.

Jak najdalej od Horana…

W drodze przepuściłam jakąś parę i udałam się  w kierunki dolnej łazienki. Niestety drzwi były zamknięte od drugiej strony.

Zaczęłam wchodzić po schodach.

Z brzegu znajdował się pokój Zayna. Doskonale go pamiętam. Bordowe ściany. Czarne meble i nieziemski zapach perfum.

Jednak tam wolałam nie wchodzić. Wiedziałam, że mulat i tak jest na dole, ale po co przypominać sobie czasy, na których same wspomnienie Twoje oczy robią się szklane? Nacisnęłam klamkę od kolejnej sypialni, ale ta była zamknięta. Ciekawe co z drugiej strony..?

Niepewnie otworzyłam drzwi i ujrzałam dobrze mi znane pomieszczenie. Było chyba najmniejsze ze wszystkich, ale za to najprzytulniejsze. Z boku łóżko z rozkopaną kołdrą. Uśmiechnęłam się pod nosem. Niedaleko garderoba. A wszystko to w ciepłych barwach.

Niepewnie spojrzałam za siebie. Nie widząc nikogo na korytarzu wkroczyłam do miękki dywan.

Chcesz Alice tego jednego dowodu? Nie ma problemu, zaraz coś znajdę…

Tak, dobrze myślicie, znajdowałam się w pokoju Horana.

Na palcach podeszłam do łóżka. Obeszłam je i usiadłam na jego samym brzegu. Wolną dłonią przejechałam po prześcieradle.

Natknęłam się na coś. Otworzyłam oczy. Głęboko „zakopane” w kołdrze. Włożyła drugą dłoń w kłębek i powoli wyjęłam owy przedmiot.

To…

Ja rozumiem, żebym to ja pisała pamiętnik, ale on?!

Szybkim ruchem otworzyłam go na jednej ze stron. To było gdzieś tak po środku.

A tak swoją drogą, to miał ładny charakter pisma…

„Liam mówi, że to prawda. Ale ja nie chcę! Nie mogę! Dlaczego ona? Ledwie się poznaliśmy…”

Z przyspieszonym oddechem zaczęłam dalej kartkować.
 

 

„Nie wiedziałem, że to takie trudne. Przecież się powstrzymuję, ona tego nie widzi. Staram się, wiem, że chce pozostać przyjaciółmi, uszanuję jej wybór”

„Jutro przychodzi, bardzo się boję. Zayn mówi, żebym zachowywał się tak jak na początku wakacji. To trudne, a przede wszystkim…

To boli..”

„Uśmiechnęła się dzisiaj do mnie! Jej oczy są śliczne. Mam ochotę pogłaskać jej kasztanowe włosy i przytulić ją!”

„Co się dzieje? Ta noc była… dziwna. Pełna płaczu, a ja nadal nie rozumiem. On przybiegł do mnie. Był roztrzęsiony. Pocieszałem go, pytałem o co chodzi. Mówił cały czas jej imię…”

Zamarłam widząc ten wpis i datę. To było dokładnie tamtej nocy…

On to opisał. On wiedział. On..on słyszał mój krzyk…wołający jego imię.

Zaraz…

Nie

Nie!

NIE!

Napisał On. To oznacza, że tamtej nocy tajemniczym chłopakiem nie był Niall…

Kilka minut później…

Z trudem dochodziłam do siebie. Dotyczy to tego, co przed chwilą przeczytałam, jak i tego co teraz czytałam.

Niektóre literki już zaczęły się rozmazywać. Ale przecież musiałam brnąć dalej. Do moich oczu zaczęły napływać łzy. Ręce trzęsły się z trudem przewracając każdą kolejką kartkę.

„To już dziś! Będzie moim największym prezentem jak tylko przekroczy próg tego domu. Nie spałem. Do późna Liam mówił jak mogę jej to powiedzieć. Zapewniał, że to przecież nic trudnego. Przecież to nie to samo. Ale Asia… jak to przyjmie…?”

-Wolałem jednak, żebyś to usłyszała  ode mnie…

Heyy :*

Postaram się krótko i na temat :D

Co myślicie o tym rozdziale, mam nadzieję, że was nie zanudziłam. ;) Jakie są wasze wersje?

·         Niall i Asia  się pocałują.

·         Wyjaśni jej wszystko, ale pozostaną przyjaciółmi.

·         Asia ucieknie.

·         Niall z trudem usłyszy, że Asia go nie kocha.

·         Wyzna jej miłość.

·         Asia sobie uświadomi, że go kocha.

Czy jakaś jeszcze wasza wersja :D

No cóż… przetrwam każdą, piszcie, chętnie poczytam <33