~Rozdział 39~

Stałam przed domem Alice niecierpliwie czekając na otwarcie drzwi. Istniało dużo prawdopodobieństwo, że chłopaki już o niej są, co martwiło mnie najbardziej. W tej chwili już zaczęłam żałować mojej obietnicy o przyjście w piątek wieczorem- czyli dzisiaj.

Mocnej ścisnęłam dłonie gdy usłyszałam charakterystyczne przesuwanie zamku. Nim zdążyłam cokolwiek powiedzieć zostałam przygnieciona w żelaznym uścisku, które robiła mi tylko jedna osoba.

Horan

-Jesteś.- usłyszałam zaraz koło ucha.

-Echem…c-cześć Niall.- próbowałam brzmieć normalnie. No cóż…przynajmniej się starałam.

-Tęskniłem, mamy dużo do nadrobienia, opowiesz jak tam w nowej szkole i jeszcze co tylko będziesz chciała...- mówił swoim Irlandzki akcentem nadal mnie kołysząc.

-Jasne- szepnęłam tak cicho, że istniało wielkie prawdopodobieństwo, iż w ogóle nie zostałam usłyszana.

W końcu chłopak odsunął się przepuszczając moją osobę w drzwiach.

Odetchnęłam ledwie zauważalnie i wkroczyłam do środka. Chcąc się dyskretnie pozbyć chłopaka udałam się do pomieszczenia, gdzie zostawiało się buty. Choć zdejmowanie balerinek w lato wcale nie było potrzebne, ale cóż… czego to się nie robi w takich sytuacjach..

Usiadłam na skórzanym…. trudno nazwać co to było. Coś jak kwadrat obity materiałem. Pasował do wnętrza, zresztą jak wszystko w domu Alice.

Z nadzieją spojrzałam w stronę łuku, którym było wyjście do pokoju. Niestey…blondyn stał oparty o framugę i się uśmiechał. Na razie nic nie wskazywało na to, żeby Irlandczyk wykazywał jakiekolwiek objawy, że jest we mnie zakochany. Zero stresu, zaczerwienionych policzków… ok. poza ciągłym wpatrywaniem się we mnie to nic.

Z trudem przełknęłam ślinę i z niechęcią wstałam. Nie miałam już niczego, co mogłabym zostawić w pomieszczeniu. Z przyspieszonym biciem serca ruszyłam w stronę blondynka.

Nie dotykaj mnie, nie mów do mnie, nawet nie patrz.

Będąc już w holu nerwowo skubałam rąbek bluzki zastanawiając się, gdzie może być teraz moja przyjaciółka. Ruszyłam do salonu, który wydawał mi się najbardziej prawdopodobnym miejscem.  Horan szedł tuż za mną. Słyszałam jego prawie bezszelestne kroki.

-Asiu…- bąknął ale ja już zniknęłam za ścianą nie znając powodu, dla którego się zatrzymał.

Oooops.

Już wiedziałam.

 

Koło kanapy zobaczyłam mulata, który podrzucał Sohpie w powietrzu. Ten wspaniały uśmiech…też każdy mięsień co chwila zmieniający swoje położenie. Te miodowe oczy wpatrzone w uśmiechniętą buźkę małej…

W końcu skończył. Nie zauważył mnie- wrytej z szeroko otwartymi oczami. Powodem było jego położenie- stał skosem do mnie i był zbyt zajęty tą kruszynką.

Nadal trzymając blondyneczkę poprawił jej sukienkę. Szczelnie trzymając jedną ręką zaczął łaskotać drugą. Dziewczynka zaczęła się śmiać, co przypominało bicie dzwoneczków.

-Jeszcze raz słoneczko?

O mój Boże...

Przytaknęła a mulat uniósł ją najwyżej jak się dało i zrobił krótki samolocik. Nie odstawił małej tylko przycisnął do ramienia. Poklepał po plecach i pocałował w główkę.

Nie mogąc się powstrzymać wzięłam jeden głębszy oddech. Reakcja chłopaka była natychmiastowa. Malik spiął się. Podejrzewam, że nawet będąc tyłem domyślił się kto za nim stoi.

Czy prędzej wycofałam się, lecz ostatnie co pamiętam to gwałtowny obrót w moją stronę.

Istnieje pięćdziesiąt procent szansy, że mulat mnie zauważył. Zresztą co to zmienia skoro na sto procent wiedział, że to ja..

No tak Asia, brawo, jak zwykle świetne poczucie czasu…

Jakby tego było jeszcze było mało wycofując się natrafiłam na blondyna, który jak zakładam nie zmienił miejsca położenia odkąd weszłam do salonu.

-Spokojnie Asiu- powiedział widząc moją reakcję.

Mogłam się założyć, że byłam w tej chwili blada jak ściana. W duchu modliłam się, żeby mulat teraz nie wyszedł.

Niall chyba planował mnie w tej chwili przytulić, ale po usłyszeniu kroków na schodach zrezygnował.

-Asiaaaaaaaaaaaaa- usłyszałam pisk mojej przyjaciółki, która pędziła ku mnie jak torpeda.

O mało co się nie potykając rzuciła mi się na szyję. Po chwili odsunęła się nie przestając piszczeć.

-Echem…Tak…Ali…spokojnie.

Na moją twarz wtargnął delikatny uśmiech.

Stojący za nią Liam próbował się do mnie dostać, niestety- bezskutecznie.

-Kochanie, spokojnie.- mruknął uspakajającym głosem Niall.

Brunetka trochę się opanowała, aczkolwiek jej kąciki ust cały czas podniesione były ku górze. Wreszcie Daddy mógł do mnie podejść. Lekko otoczył mnie swoimi ramionami a ja znów poczułam ten znajomy zapach perfum.

-Gdzie Twoja księżniczka?- szepnęłam.

Jego twarz rozpromieniła się jeszcze bardziej.

-Będzie niedługi z Hazzą i Lou.

-No wiesz co, sam nie mogłeś jej podwieźć?

-Nawet nie wiesz jak bardzo chciałem…ale wiesz… media. Na razie nie chcemy, żeby ktoś się dowiedział o naszym związku. Dlaczego chłopaki będą ją na przemian wozić.

-Ahhh to zwracam honor.-bąknęłam odsuwając się.

-To co? Oglądamy film?- klasnęła w dłonie moja przyjaciółka.

-Mamy małe dziecko w domu.- odparł jak zwykle podatny Liam.

-Czyli wieczorem…w zasadzie już jest wieczór…więc…

-…późnym wieczorem.- dokończył za nią Irlandczyk.

-Dokładnie.- westchnęła.-chcecie coś przekąsić?

Chyba nie muszę mówić kto się zgłosił...

-Chodźźź- powiedziała ze śmiechem.- Um..zawołajcie też Sophie, dla niej to już pora kolacji.

Już miałam spełniać prośbę Alice, kiedy przypomniałam sobie, kto jej aktualnie pilnuje. Z lekkim zawahaniem przystanęłam.

-Liam, mógłbyś?- nerwowo przełknęłam ślinę.

Brunet ocknął się.

-Słucham?

Wskazałam gestem ręki na pomieszczenie, w którym przebywała dwójka.

-Aaaa jasne.- wyminął mnie i ruszył we wskazanym celu.

Hmmm fajnie, właśnie zostałam sama na środku holu. Mając do wybrania salon, w którym znajduje się mulat oraz kuchnię, w której jest Horan wybrałam tę drugą opcję.

Pierwsze, co rzuciło mi się w oczy po przekroczeniu progu był blondyn wpatrujący się w moją przyjaciółkę. A czy ja wiem…pozory mylą, zapewne kierował swój wzrok na kanapki, które brunetka smarowała nutellą.

-O..Asia.- wtrąił widząc mnie w kącie.

Uśmiechnął się nieśmiało. Ohooo, już widzę ten minę Alice na ten widok. Chętnie zabiłabym ją teraz wzrokiem, ale osoby trzecie (czyt. Niall) uniemożliwiłyby mi to.

-Nialler kochanie, daję Ci wolną rękę. Kanapki poczekają, więc…er…możecie sobie pogadać z Asią…um…o czym tam chcecie.- zaświergotała zbyt przesłodzonym głosem brunetka.

ALICE NIE ŻYJESZ!!!

-Naprawdę napatrzysz się na mnie jeszcze nie raz.- dodała widząc moją minę, co tylko spotęgowało ciskające w nią pioruny z moich oczu.

Policzki Irlandczyka przybrały nieco czerwieńszy kolor. Alice.Nie.Żyjesz.

Mówiłam to już?

_Nie_Żyjesz_

Ocknęłam się, kiedy poczułam ciepłe ramię blondyna przy mojej talii.

Przez moje ciało momentalnie przeszła fala dreszczy.

Jakby tego było mało, to u blondynka również zauważyłam pewne zmiany. Już nie robił tego jak kiedyś. On też był zestresowany. Kątek oka zauważyłam jak przygryza wargę.

Może to wszystko przez ten sen? Słyszał kierowane o nim słowa „kocham Cię” i tym podobne. Znalazł szansę, której nie było. Nie był świadom, że dla mnie był to koszmar…

Wyprowadził mnie z pomieszczenia i ruszył do salonu nadal lekko mnie obejmując.

Już nawet nie przejmowałam klęczącym tam Malikiem, który przytrzymywał stojącą na jego nogach Sophie. Siedzący obok niego Payne skierował na nas swój wzrok. Nie powiedział jednak nic. Tylko lekko uśmiechnął się do mnie, a Niallowi posłał pytające spojrzenie.
 

Co to miało znaczyć Liam?!

Szybko zwróciłam się w stronę Horana, chcąc zobaczyć jego odpowiedź, ale ten zrezygnował widząc, że się na niego patrzę.

Fuck!

O co tu chodzi…?

Kilka godzin później…

Szykowaliśmy się na film, w czasie, gdy Hazz nosił małą na rękach próbując ją uśpić.

Awww wyglądali uroczo.

Jednak mała za nic nie chciała zasnąć bojąc się, że już jutro się obudzi i jej „cudownego One Direction” nie będzie. Wszyscy przekonywali ją, że osobiście zostanie obudzona przez Harrego, kołysana przez Liama itp. Ale Sophie twardo trzymała na swoim.

Zaczęła rozpinać loczkowi koszulę i z podziwem wpatrywać się w widniejąc na jego ciele jaskółki. Sama przyznam, że były one moimi ulubionymi tatuażami. Styles widząc, że nienagannie zatrzymują na nim swój wzrok uśmiechnął się uroczo.

Zaczął podchodzić, a ja zrobiłam miejsce na kanapie. Usiadł tym samym uważając na blondyneczkę.

Czy on zawsze musiał wyglądać tak idealnie? Już nie wspomnę o rozpiętej koszuli.

-Czy tylko mi się wydaje, czy panna Asia zwróciła ku mnie swe przepiękne czekoladowe oczy?- odrzekł z charakterystyczną chrypką.

-Przestań.- nie wiedziałam gdzie podziać wzrok.

Chłopak zaśmiał się pod nosem.
 

-Czy..

-Hazz!- nerwowo przygryzłam wargę.

Odwróciłam głowę w przeciwną stronę starając się skupić spojrzenie na czymś konkretnym. Najlepszym obiektem wydawali się w tej chwili Lose.

Dziewczyna siedziała na kolanach Liama i lekko jeździła palcami po jego tatuażach. On zaś tylko wpatrywał się w nią jak zaczarowany. Gdy Rose doszła do trzeciej strzałki na prawej ręce chłopaka podniosła głowę i zobaczyła moją osobę.

Uśmiechając się nieśmiało osłoniła się skulając całkowicie na jego nogach. Twarz schowała w zagłębieniu szyi, na co się ocknął już po chwili całując ją w czubek głowy.

Czyż oni nie byli dla siebie stworzeni?

-Nie przygryzamy wargi, kochanie.- usłyszałam szept koło ucha.

Po chwili poczułam jak jego kciuk delikatnie ją uwalnia.

Pod wpływem tego dotyku zadrżałam.

-Wyglądasz zby…

-Jeszcze jedno słowo Styles.- mruknęłam starając się brzmieć groźnie.

W odpowiedzi dostałam dołeczki pojawiające się na policzkach chłopaka. Mała Sophie leżąca na nim ziewnęła.

-Skarbie, chodźmy już spać.- szepnął do niej Hazz.

Blondyneczka pokręciła głową.

-A może jednak? Już jest bardzo późno.- zaczął ją kołysać.

Wstał ponownie skupiając na sobie wzrok całej reszty.

-Przecież jej nie umyliśmy!- wykrzyknęła Alice, a reakcją przynajmniej połowy było pacnięcie się w twarz.

-A więc kto…?- zapytał loczek wystawiając dziewczynkę w powietrze jak w królu lwie.

-Ja mogę.- stwierdziłam widząc same plusy w oddaleniu się od Nialla i Malika.

-Okayyy. Potrzebujesz kogoś do pomocy?

W pierwszej chwili chciałam pokręcić przecząco głową. Zależało mi tylko i wyłącznie na odizolowaniu się. Teraz patrząc na to z innej perspektywy stwierdziłam, że nigdy nie myłam tak małego dziecka.

-Um….

-Louis…masz cztery młodsze siostry.- Liam odchrząknął.

-I umiesz im robić im warkoczyki!-pisnęła Alice. Okey…to już nie wiem do czego miało nawiązać.

Wszyscy spojrzeli na brunetkę pytającym wzrokiem.

-No co.-wzruszyła ramionami.- to słodkie.

Przewróciłam oczami.

-Dobrze Lou, chodź.- rzuciłam biorąc małą od Stylesa. Nie wiem jakim cudem ją wykąpiemy, bo głowa jej już bezwładnie latała.

Ruszyłam w stronę schodów uważając, żeby się przy tym nie wywalić.

Dochodząc do łazienki zahaczyłam jeszcze do pokoju Alice, gdzie leżały już przygotowane rzeczy dla małej.

-Wolisz ten żel, czy ten?- usadowiłam dziewczynkę na kolanach Tomlinsona pokazując jej obie tubki. Blondynka wskazała paluszkiem na truskawkowy, po czym przetarła oczy.

-Dobrze. To teraz się rozbierz a ja naleję wodę.- mruknęłam.

Tommo obrócił ją ku sobie i pomógł jej zdejmować sukienkę.

Gdy kończyłam szykować kąpiel chłopak jeszcze szamotał się z rajstopkami małej.

Po skończonej czynności dziewczynka zeskoczyła z niego i podbiegła do wanny. Stając na palcach zamoczyła dłoń sprawdzając temperaturę wody.

-Dobra?-spytałam.

W odpowiedzo dostałam kiwnięcie głową.

-A teraz się odwróć Louis.- odrzekła swoim dziecięcym głosem.

Wybuchnęłam śmiechem widząc minę Tomlinsona.

-No nie słyszałeś? Odwróć się, ona się chce rozebrać.- zawtórowałam jej nadal nie mogąc się powstrzymać.

Brunet wstał po czym ruszył do ściany. Stanął tyłem do nas i zasłonił oczy.

-No już możesz Sophie.

Dziewczynka zsunęła z siebie resztę garderoby, a ja pomogłam jej wejść do wanny.

-Już?- zapytał odwracając się, jednak nadal trzymając ręce na twarzy.

-Tak Tommo, zupełnie nie widać jak podglądasz przez palce….

Pół godziny później…

Zeszliśmy z małą na rękach, bo nie chciała zostać sama na górze. Była szczelnie owinięta białym, puszystym ręczniczkiem stwierdzając, że się z niego nie odwinie bo jest za ciepły i za miękki.

-Oooo to nasza księżniczka jeszcze nie śpi?- zapytał Niall wcinający popcorn.

(pominę fakt, że film się jeszcze nie zaczął)

-Nie, boi się zostać sama na górze.- bąknął Lou.

-Boi się? Daj mi tu ją.- odezwał się Zayn, a ja dziękowałam Bogu, że ostatecznie oddałam ją Louisowi.

Tommo delikatnie, próbując nie  zdjąć ręcznika podał są Malikowi. Mulat rozkładając się wygodniej na kanapie położył ją sobie na torsie. Pogłaskał ją po główce i szepnął coś do ucha.

Blondynka wkładając palec do buzi zamknęła oczy i ułożyła się na brzuchu chłopaka.

Coś mi się tak wydaje, że ten widok długo zapadnie w mojej pamięci.

-To co oglądamy? Ja proponuję komedię romantyczną.- pisnęła Alice.

Co za zaskakujący wybór…

-Horror.- powiedzieli jednogłośnie Zouis.

-O nie, nie ma mowy.- Ali wydęła usta.

Zaczynał się ciekawy wieczór…

Godzinę później…

W końcu stanęło na tym, że nie oglądamy ani tego ani tego. To było najlepsze wyjście, jakie Liam zaproponował. Przynajmniej wszyscy z zainteresowaniem wpatrywali się w ekran i nikt nie spał. Siedziałam (nie)stety koło Stylesa i Nialla,  blondynie spoczywała głowa ledwo przytomnej brunetki.

Horan na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać, że zachowywał się jak każdy. Oglądał, jadł i próbował nie zasnąć, lecz patrząc na niego kątek oka stwierdziłam, że biedaczek nerwowo ściska ręce. Gdybym nie była tak bardzo świadoma o jego uczuciu do mnie pewnie teraz siedziałabym i nie zwracała na to uwagi. Ależ oczywiście ja musiałam być na tyle szczera, żeby spojrzeć wprost na jego spocone dłonie. Chłopak momentalnie to wyczuł i skierował swój wzrok na mnie.

Sam widok tych niebieskich tęczówek  zadziałał paraliżująco. Dopiero po paru sekundach zorientowałam cię co robię. Momentalnie przeniosłam moje spojrzenie w inną stronę- co było jeszcze dziecinniejszym rozwiązaniem.

Pech chciał, że trafiłam na Malika. Czarnowłosy właśnie próbował się uporać ze spadającym ręczniczkiem u małej Sophie. Ta już zapewne nic nie czuła, ale nieświadomie uśmiechała się przez sen. Uśmiech prawdopodobnie był spowodowany, że spała na brzuchu swojego idola, który obiecał, że jak tylko wstanie to znów go ujrzy. Jakby na potwierdzenie tego jej mała rączka ściskała kurczowo luźną bluzkę mulata.

Teraz już Zayn na nią patrzył- patrzył jak na największy skarb. Był wpatrzony w jej lekko rozchylone i malinowe usteczka jak w obrazek. I on sam uśmiechał się przy tym. Dawno nie widziałam tak rozjaśnionej twarzy czarnowłosego.

Liam odchrząknął. O! To film dobiegł końca. Alice zaczęła się rozbudzać, Payne wstał próbując przy tym nie zwalić Rose, Niallowi powrócił dawny nawyk ściskania rąk, Louis usiadł na Hazzie i walnął w twarz, żeby obudzić kolegę. Czyli jak dawniej…

Przeciągnęłam się  uważając przy tym na Irlandczyka i loczka.

-Teraz najważniejsze pytanie, czyli jak i gdzie śpimy- Jedyny rozsądny Liaś…-Alice?- kiwnął pytająco w stronę dziewczyny.

Brunetka ocknęła się, zdając dopiero teraz sprawę, że to o niej mowa.

-T-tak? Aaaa…znaczy…pokój rodziców jest wolny, moja sypialnia plus pomieszczenie dla gości i salon.

-Jest…9 osób, pokoje cztery, wszędzie po dwa łóżka. Gdzieś trzeba dostawić materac.

-Przecież on może spać z małą- wtrącił Lou wskazując na mulata.

Daddy odwrócił się i dostał potwierdzające kiwnięcie.

-Czyli załatwione.- mruknął. – dobierzcie się jakoś w pary, najlepiej oddzielnie chłopaki z dziewczynami.

Czyli ani Malik ani Horan mi nie grozi! Ufff.

Chociaż z drugiej strony już sam fakt, że będę w pokoju z Alice też mnie przerażał…

-Tatuś nie przesadzaj.- sapnął Hazz.

-A ciekawe co sam z Rose będzie robił. – burknął Tomlinson przez co został zgromiony wzrokiem przez Liama.

 

Biedna Florencis…

Uciekła wzrokiem gdzieś w podłogę i przycisnęła kolana do brody. Styles uśmiechnął się pod nosem, zaś czarnowłosy przewrócił oczami. Suzette znowu ledwo co zasypiała na ramieniu blondyna.

-To podzielcie się jakoś pomiędzy siebie, a ja idę spać, choć Asia.- odrzekła brunetka jakby gdyby nic.

Ruszyłam za dziewczyną, która niechętnie zwlokła się z kanapy. Weszła do pokoju i zahaczając o garderobę udała się do łazienki.

Usiadłam na łóżku sama nie wiedząc co teraz zrobić. Słyszałam kroki niejednej osoby na schodach. Najwyraźniej zaraz po naszym wyjściu inni postanowili iść w nasze ślady. Usadowiłam się na miękkiej kołdrze chcąc odpocząć od wszystkiego co mnie dzisiaj spotkało. Zawzięcie wpatrywałam się w sufit błagając o tylko jedno- zapomnienie. Chyba nie doczekam się dnia, w którym bez żadnych wyrzutów sumienia będę mogła wziąć choćby relaksującą kąpiel, jaką biorą Ci wszyscy udawani bohaterowie filmów i telenoweli.

Westchnęłam cichutko nie chcąc, żebym była gdziekolwiek usłyszana. Wolałam wszelkie emocje tłumić w sobie. To był najlepszy sposób. Szczerze to rzadko kiedy mi się udawało, zwłaszcza w towarzystwie, w którym teraz przebywałam. Coraz częściej czytali ze mnie jak z otwartej księgi. Przeciwieństwo mojego całego życia sprzed około dwóch miesięcy. Tam nikt mnie nie znał i nie liczył się z uczuciami… Byłam jak powietrze. Chociaż nie, nawet powietrza nie osądza się tak łatwo…

Będąc myślami gdzie indziej poczułam, że materac koło mnie się lekko ugina. A myślałam, że kąpiel Alice zajmie trochę dłużej…

Zresztą ona już mnie znała, więc nie musiałam otwierać oczu i udawać, że wszystko okey…

Z powrotem odpływając ze swoimi problemami pojawiła się przede mną dobrze znana kartka. Spoglądałam na nią za każdym razem i zawsze kręciłam głowa z niedowierzaniem. „MIŁOŚĆ” – czy to w ogóle możliwe? Tak nagle? Wszystkie zdania wypowiedziane przez niego zaprzeczały temu.

Układanka puzzli pt. „1D” chyba nigdy się nie ułoży… Nie pomijając tego z napisem „Nicole”. Co ona zrobiła mu zrobiła? Czym sobie zasłużyła?

Jakby tego było mało, to jeszcze dzisiaj doszły spojrzenia pomiędzy Liamem a Irlandczykiem.

Szum wody z prysznica ponownie zabrzmiał. Alice zaczęła się bawić moimi kosmykami włosów.

ZARAZ, ZARAZ...

Dlaczego moja przyjaciółka leży koło mnie jednocześnie będąc w łazience…

Momentalnie powróciłam na ziemię z przyspieszonym oddechem. Otworzyłam powieki i ujrzałam głowę Niall’a.

Miło…

Tak, to był sarkazm…

-N..-Nia..

Na twarzy chłopaka pojawił się delikatny uśmiech. Swój palec przybliżył do moich ust, co chyba miało oznaczać uciszenie się. Jednakże miało to skutek odwrotny, serce przyspieszyło, a ciało odruchowo się odsunęło.

Nie przejmując się tym gestem szepnął cicho:

-Ciii, to tylko ja.

I w tym cały problem, że Ty…

-Echem… szukasz… Alice..ona …ten …w… łazience.- spróbowałam ułożyć składne zdanie. Cóż…próbowałam.

Unikałam jego wzroku, co wyglądało jeszcze bardziej podejrzanie, ale trudno. Przez chwile panowała cisza. Blondyn w mojej obecności rzadko pozwalał, żeby takie coś nastało.

-Przyszedłem wam powiedzieć dobranoc. Wam, nie tylko Ali.- odrzekł takim głosem jakim lubiłam. Cichym z nutką Irlandzkiego akcentu.

Nie odpowiedziałam. Skoro jedyne, co mogłam teraz z siebie wydobyć było bezsensownym „aha” to wolałam nie mówić nic.

Mój oddech powoli się uspokajał, choć wątpię, żeby kiedyś w zupełności powrócił w jego towarzystwie do właściwego rytmu.

-Dawniej to lubiłaś…- bąknął ledwie słyszalnie.

-Słucham?

-Kiedyś na mój dotyk się rozluźniałaś, teraz się go boisz…- powiedział zachrypniętym tonem.

Dopiero teraz zauważyłam jak bardzo moje ciało jest spięte. Nie uszło to jego uwadze.

-Co się stało?- głos miał przepełniony troską.

-Nic, wydaje Ci się.- szepnęłam pierwsze co mi przyszło do głowy.

Tym razem to on nie odpowiedział nic. Doskonale wiedział, że kłamię, ale nie naciskał.

Delikatnie najechał opuszkami swoich palców na miejsce poniżej nadgarstka.

-To dlaczego się stresujesz?- nawet gdybym w tej chwili chciała udzielić odpowiedzi, to nie mogłabym chłopak kontynuował-  Mam bardzo wyczulony zmysł dotyku i czuję to. Słyszysz? Czuję. Twoja krew przepływa znacznie szybciej. Może kto inny dałby się nabrać, ale nie ja.

Zamurowało mnie. Był zbyt bystry, nie umiałam mu kłamać, zwłaszcza, że kiedyś nazywałam go przyjacielem.

-Martwię się o Ciebie… - mruknął przejeżdżając dłonią o mój policzek.- nie jesteś już taka sama jak kiedyś. Chcę wiedzieć co Cię zmieniło.- wyrzucił płaczliwym głosem i podniósł się momentalnie słysząc dźwięk przesuwanego zamka.

Drzwi od łazienki otworzyły się, a ja nadal leżałam w tej samej pozycji. Nie mogłam się ruszyć. Mogłam się tylko domyśleć, że w tej chwili na mojej twarzy malował się szok.

-Już zwolniłam. No oczywiście jak zwykle zapomniałam piżamy. A wiesz jak się spieszyłam?- zachichotała-Specjalnie, żebyś potem nie rozpowiadała, że nawet w ła…. NIALL?!

Jedyne okrycie w postaci jasno różowego ręcznika prawie nie zleciało z mojej przyjaciółki.

Blondynek przygryzł wargę- nie wiem czy było to wyrażone ze zdenerwowania czy raczej widoku, którego miał przed sobą.

-J-ja…przyszedłem powiedzieć wam dobranoc.- błądził wzrokiem po pokoju nie wiedząc za bardzo gdzie podziać oczy.

-Słodko z Twojej strony.- na twarzy Al od razu pojawił się tajemniczy uśmiech kierowany w moją stronę.

Obiecuję, że ją kiedyś zabiję…

Irlandczyk przytaknął nie za bardzo widząc co ze sobą zrobić.  Nerwowo przebierał nogami i patrzył się wszędzie byleby nie tam...

Z krępującej ciszy wyratowały nas otwierające się z hukiem drzwi. Do sypialni wleciała mała Sohpie przytrzymująca swój mały ręczniczek, który i tak już niemal opadł na ziemię. Piszczała przy tym śmiejąc się głośno. Za nią wbiegł z wyciągniętymi rękami Tomlinson zapewnie próbujący złapać małą.

Dziewczynka wspięła się na ogromne łóżko i powędrowała na moje kolana, skulając się na nich. Odruchowo ją przytrzymałam.

-Mogę wiedzieć, dlaczego kilkuletnie dziecko, które chodzi do przedszkola jeszcze nie śpi i zamiast tego lata po pokojach?- odezwała się brunetka.

Tommo przystanął obracając się w stronę dziewczyny.

-Gdybym wiedział, że zastanę tu takie widoki to bym wcześ…

-Tomlinson!- krzyknęła moja przyjaciółka uważając przy tym, żeby ręcznik leżał  jak powinien.

Blondyneczka usadowiła się wygodniej na moich nogach i z ciekawością przypatrywała się dwójce.

Irlandczyk wykorzystując te sytuację rzucił ciche „dobranoc” i ruszył do drzwi.

-Czy Ty sobie wyobrażasz co to dziecko powie rodzicom po powrocie.- syknęła Alice.

-Ale ona sama chciała się bawić.- pisnął Lou.

-A zauważasz różnicę wieku między Tobą a nią?- zapytała.-Nie, to nie było dobre porównanie- fuknęła patrząc na uśmiech znajdujący się na twarzy chłopaka.

Chcąc uratować biedaka wstałam razem z małą i ignorując leżący na podłodze ręcznik blondynki odparłam:

-Choć Tommo, ubierzesz ją i położysz do snu.

Brunet posłuchał się i już po chwili byliśmy w połowie korytarza prowadzącego do jego sypialni. Przekroczyłam próg drzwi i stanęłam naprzeciwko Louis’a. Podałam mu dziewczynkę i zaczęłam szukać wzrokiem czegoś do jej przebrania.

-Dam jej moją koszulkę.- powiedział jakby czytając mi w myślach.

-Czy Ty wiesz jak ona będzie w niej wyglądała?

Tomlinson wzruszył ramionami i już po chwili był przy swoich ubraniach. Jak najdelikatniej włożył małej odzież przez głowę. Wstając ucałował ją w głowę i zaczął kołysać. Mruczał przy tym jakąś melodię i klepał po plecach. Chodził po pokoju zupełnie zapominając o moim towarzystwie.

Równie dobrze mogłabym teraz wyjść, ale taki widok widzi się niecodziennie. Oparłam się o ścianę i z uśmiechem na twarzy obserwowałam tą dwójkę.

W pewnej chwili brunet momentalnie przystanął.

-Stój- zwrócił się z moją stronę.

-C-co?- zastygłam z bezruchu.

-Nie, nie Ty.- jego kąciki ust powędrowały ku górze. – I nie odwracaj się.- odrzekł jeszcze szybciej widząc, że zamierzałam to wykonać.

Zupełnie nie wiedziałam o co mu chodzi.

Dziewczynka zaczęła się rozbudzić. Już podnosiła główkę, lecz Tommo zasłonił jej oczy dłońmi.

-Teraz jak stoisz, tak się odwróć, wróć do łazienki, ubierz i wyjdź.- dopiero teraz dotarło do mnie, że brunet kieruje słowa do osoby stojącej tuż za mną.

Dzięki Bogu, że się nie odwróciłam! Mogłam się tylko domyślać kogo bym tam zastała.

-Cały Hazza.- mruknął.

Godzinę później…

Po raz setny próbowałam zamknąć oczy pomijając fakt, że cała kołdra- moja i Alice została pociągnięta przez brunetkę przez sen.

Westchnęłam po raz kolejny, a odpowiedzią była cisza.

Nie to, żebym miała jakieś problemy z zaśnięciem, ale gdybyście mieli różowy zegarek, który wisiał na ścianie naprzeciwko i rozświetlał pół pokoju z pewnością może byście mnie zrozumieli…

Rozglądałam się po pokoju obserwując poukładane na półkach przedmioty i zdjęcia. Po kolejnym westchnięciu wytężyłam słuch słysząc odgłos czyjś stóp. Czyżby nie tylko ja nie mogła zasnąć?

Ta myśl była nawet przez chwilę pocieszająca, gdyby nie fakt, że kroki stawały się coraz głośniejsze. Zamarłam, gdy drzwi zaczęły się lekko uchylać.

 Przez przymrużone powieki zobaczyłam zawieszoną na klamce… Sophie?

Blondyneczka  przemierzyła wzrokiem pokój i zatrzymała się na mnie. Tak, szczęście nigdy mnie nie opuszczało...

Mała ruszyła z moja stronę i wspięła się na ogromne łóżko.

-Kochanie co Ty tu robisz?- spytałam pół-szeptem.

W odpowiedzi jej delikatne małe usteczka złożyły na moim czole mokry, dziecięcy pocałunek.

-On Ci to kazał przekazać. – mruknęła wtulając się i zamykając oczy.

Hejj kochani :)

Piszę krótko, bo wątpię, żeby komuś się chciało czytać coś dłuższego XD

Następny rozdział nie wiem czy pojawi się jak zwykle, ponieważ do świąt mam dużo sprawdzianów w tym egzaminy próbne ;// < proszę trzymajcie kciuki :c >

Serdecznie dziękuję za wszelkie opinie umieszczone w komentarzach, no jestem z was dumna, bo niektóre z was były naprawdę blisko odpowiedzi!! <33

Teraz jeszcze bym chciała powitać nowe czytelniczki < mam nadzieję, że nie zawiodę :)> i podziękować za wszystkie komentarze :3

Jeszcze raz proszę was o pisanie, co o tym wszystkim myślicie (kto, jak i dlaczego XD) bo naprawdę niektóre wasze komentarze potrafią wywołać uśmiech na mojej twarzy i budzić w środku nocy z nowym pomysłem ^^ (a uwierzcie, kilka dni temu tak było O.o)

Kocham was, do następnego! :*