~Rozdział 52~

"-Proszę.- Jego błagalny ton sprowadził mnie na ziemię.- Po ….pozwól mi Cię…

-Niall!- Potrząsnęłam chłopakiem.

Nie chciałam usłyszeć dalszej części zdania. Wiedziałam, że po niej moje najbliższe noce spędzałabym na przemyśleniach „Gdzie coś przeoczyłam” i słynnym Alice „uerhiguhg a nie mówiłam?!”. [...]
Wszystko by się zgadzało. To niemal cała historia mnie i Niall’a w dwóch zdaniach. Jednak gdzie w tej historii Alice? Gdzie te wszystkie kłamstwa, jak bardzo ją kocha? [...]

-Skoro już mowa o Suzette.- Zaczęłam wolno.- To…to dlaczego jesteś tutaj a nie u niej? -Przełknęłam ślinę.

Blondyn poluzował uścisk.

-Co masz na myśli?- Uniósł brwi.

-No nie wiem.- Wzruszyłam ramionami.- Skoro to do niej coś czujesz, to myślałam, że to ją odwiedzisz.

Dłonie chłopaka opadły.

-Ja po prostu…- Nerwowo przeczesał włosy.- Chciałem zobaczyć… um …chciałem zobaczyć Ciebie. Znaczy…-O MÓJ BOŻE- To nie tak… musiałem się..

-Nieważne.- Wymamrotałam, odwracając wzrok. [...]
Zielonooki uniósł dłoń, jednak  po chwili zastanowienia cofając ją. Odkaszlnął, ostatecznie błądząc palcami między zaczesanymi w tył włosami. Wlepiłam wzrok przed siebie, czyli logicznie rzecz biorąc w klatkę piersiową bruneta. Zaciągnęłam rękawy od swetra, cicho wzdychając.

-Właściwie to…- Sięgnął do tylnej kieszeni.

-Asia!- Usłyszałam gdzieś z prawej strony.
[...]

-Dlaczego boisz się związku? -Do moich uszu doszedł dobrze mi znany cichy głos. Dopiero po sekundzie ocknęłam się, zdając sobie sprawę o co zapytał.

Po raz pierwszy spojrzałam w jego oczy. Szybkie bicie serca i trzęsące się ręce z pewnością już zdradziły mój obecny stan. To pytanie było tak zaskakujące, że nawet nie zdążyłabym uciec od nadzwyczaj spokojnego chłopaka.

-C-co?- Wykrztusiłam.

Ten tylko wzruszył ramionami.

-Nic- zapomnij."

-I BYŁAM PEWNA, ŻE SIĘ POCAŁUJECIE..

„Gdzie jesteś?”- Z trudem wystukiwałam kolejne litery na małej klawiaturze.

-WYGLĄDALŚCIE TAK SŁODKO…

 Szybkim ruchem włożyłam telefon do kieszeni. Moim jedynym celem w tej chwili był ogród lub jakiekolwiek puste pomieszczenie. Nerwowo przeczesałam włosy, co w ich ułożeniu zapewne tylko pogorszyło sytuację.

-TAŃCZYŁAŚ Z NIM WOLNEGO, WIDZISZ?! POPROSIŁ CIĘ!

Starałam się zachować spokój, lecz wiedziałam, że nie potrwa to długo. Emocje, które były doszczętnie tłumione wewnątrz mojego ciała zaraz miały eksplodować. Z całych sił przygryzłam wargę, chcąc opóźnić ten proces. Zaprzestałam, gdy poczułam metaliczny smak krwi. Skarciłam się za to w duchu i z trudem wyjęłam telefon, który zawibrował uprzedzając nową wiadomość.

„Odwruuć ssieee skararbie <33” - Takie SMS-y wyłącznie od pijanego Tomlinsona…

Teatralnie przewróciłam oczami.

- KIEDY CI COŚ SZEPTAŁ, TO MÓWIŁ JAK BARDZO CIĘ KOCHA!!

-Alice  on NIE mówił jak bardzo mnie kocha, NIE wyglądaliśmy słodko, zbieżność wolnej piosenki była przypadkowa i NIE pocałowaliśmy się!- Starając się zachować spokój, udzieliłam jej odpowiedzi z wszelkim naciskiem na wszystkie ‘nie’.

Po chwili przypomniałam sobie treść SMS-a od Louisa i czym prędzej się odwróciłam.

Zmarszczyłam brwi, gdy zastałam… no właśnie- praktycznie nic nie zastałam. Kilkadziesiąt przedzierających się osób, lecz ani jednej znajomej twarzy. Dla upewnienia się stanęłam jeszcze na palcach. Przeleciałam po wszystkich wzrokiem i szybko zaczęłam pisać.

„Przecież Cię nie ma -.-„

Odeszłam spory kawałek bliżej ściany, gdzie było więcej luzu. Odetchnęłam z ulgą, gdyż do mojego ucha nie dochodziły już żadne piski Alice. Starałam się powdychać choć trochę świeżego powietrza, co w poprzednim miejscu nie było możliwe.

„Hciałem być ronamntyzcny :(„

Pokręciłam głową, cicho wzdychając. Choć na chwilę moje kąciki ust uniosły się ku górze.. Jednak  jasnowłosego chłopaka o błękitnych oczach wymazać nie mogłam.

To trudne pojąć że on...że on…ugh… nie przechodzi mit o przez usta.

-To mnie pani szukała?- Podskoczyłam na znajomy szept tuż koło mojego ucha.

Odwróciłam się.

-Jeju… znaczy Louis.. Hej- Odsunęłam się nieco, aby móc zilustrować całego chłopaka.

-Ja rozumiem, że mnie kochasz, ale żeby tak od razu się narzucać.- Mruknął chytrze się uśmiechając.

-Lou!- Krzyknęłam, żartobliwie uderzając go w ramię. Chłopak tylko zaczął się śmiać.

-Chodź, poznam Cię ze wszystkimi.- Odparł.

-Nie!- Znaczy …um… właściwie to się już zbierałam …znaczy… Właśnie prezent!- Wykrzyknęłam.

-Żaden prezent. Prezentem jest już sama Twoja obecność, a Ty nigdzie się nie wybierasz.- Popchnął mnie lekko w kierunku kanap.

-Nie, nie, nie…- Starałam się stawić opór, lecz z marny skutkiem.

-Przedstawimy Cię wszystkim, a potem możemy się bawić.- Ruszyliśmy do sporej grupy ludzi, gdzie zauważyłam dobrze mi znajome trzy sylwetki. Liama, Rose i.. Zayn’a.

-Przywitałaś się już ze wszystkimi?

-Z Tobą nie.- Burknęłam.- I z Malikiem również.- Dodałam w myślach.

-Cześć.- Odpowiedział.

-Och…Dzięki.- Mruknęłam sarkastycznym głosem.

-Proszę.- Odparł uchylając się przed moją dłonią.

Ku mojemu przerażeniu weszliśmy w środek towarzystwa, pomiędzy trzy kanapy tworzące coś w rodzaju  trójkąta. W mojej głowie włączyła się lampeczka z napisem ‘jesteś w centrum uwagi’ co przybiło mnie jeszcze bardziej. Starałam się wyglądać naturalnie, co marnie szło, gdyż jak tylko poczułam na sobie pierwsze spojrzenia spuściłam głowę. Już chciałam zacząć bawić się bransoletką, którą dostałam dwa dni wcześniej od Niall’a i wtedy zdałam sobie sprawę, że jej nie mam. Oczywiście jestem pewna, że jak tu wchodziłam, to miałam ją na lewej ręce.

Zaczęłam rozpaczliwie błądzić wzrokiem po ziemi. Możliwe, że Louis zaczął coś o mnie mówić, ale wyłapałam tylko, że blondyni nie mają u mnie szans, z wyjątkiem takiego jednego. Oczywiście, że musiał wskazać wzrokiem na czającego się przy stolikach Niall’a, który nic nie świadomy pochłaniał ciastko. Ze złością przypomniałam sobie również, że zacytował mój pamiętnik, gdzie o tym wspominałam. Nie, nie- chodzi mi o brunetów, nie o Horana….

-… Oczywiście kto ośmieli się ją dotknąć będzie miał do czy…

-Szukasz czegoś?- Ledwie przełykając ślinę uniosłam głowę. Napotkałam dwie, miodowe tęczówki wpatrujące się wprost we mnie.

Zayn.

-Ja…um… nic… znaczy nie…ale tak…- brawa dla mnie.- bransoletki- wydusiłam.-… bransoletki.- Powiedziałam nieco głośniej, zdając sobie sprawę, że chłopak usłyszał tylko niewyraźne bełkotanie.

Mulat przytaknął.

-Na pewno gdzieś tu jest.-Odparł lekko się uśmiechając.

Odwzajemniłam uśmiech, po chwili spuszczając wzrok. Jak zwykle nie wiedziałam co powiedzieć, a głupio mi było palnąć ‘a tak w ogóle to hej’. Zaczęłam wykazywać niezwykłe zainteresowanie stojącymi w oddali stolikami, jednocześnie czując na sobie intensywne spojrzenie Malika.

Wydawało mi się, że chciał coś powiedzieć, lecz w tym samym czasie zaczęłam:

-Um…. To ja idę po picie.- Wskazałam ręką na tace z napojami. Mniejsza, że wszystkie zawierały alkohol, a Zayn o tym wiedział. Wyminęłam chłopaka, biorąc w dłoń pierwszy lepszy plastikowy kubek. Zaczęłam iść dalej, gdzie wystawione było jedzenie. Mimo tego, że byłam tyłem do bruneta nadal czułam jego palący wzrok na sobie. Idąc prosto zorientowałam się, że dochodzę do punktu, w którym zastanie Nialla wynosi 99,9%. Nim zdałam sobie z tego sprawę było już za późno.

-Asia!- Te gorące dłonie mogły należeć tylko do niego...

2 godziny później…

Przez chwilę nieuwagi Liama, udało mi się wymknąć na górę. Niemal się nie potykając, z uśmiechem pokonałam ostatni schodek. Na widok pustego korytarza odetchnęłam z ulgą. Drzwi od pierwszych dwóch pokoi były otwarte. W obu pomieszczeniach siedziało kilkanaście osób zebranych w kółku. W jednym- z tego, co udało mi się wyłapać- grali w butelkę, w drugim, mimo stania na palcach nie dostrzegłam wokół czego wszyscy byli zgromadzeni.

W celu dalszych poszukiwań ruszyłam dalej. Przez chwilę nawet wydawało mi się, że ktoś mnie wolał, zachęcając do dołączenia do zabawy.

Dotarłam do drzwi, pod którymi wydawało się być cicho, o ile na imprezie tak właśnie może być. Weszłam do ciemnego pomieszczenia, gdzie jedynym oświetleniem były przewieszone nad dużym łóżkiem czerwone lampeczki. Upewniając się, że nikt za mną nie idzie, poszłam w jedyne miejsce, w którym chciałam się teraz znaleźć- łóżko. Byłam na tyle śpiąca, że średnio mnie obchodziło na czyj materac się położę. Leniwie się schylając ściągnęłam balerinki. Zaczęłam się zastanawiać nad przebraniem się w coś bardziej wygodniejszego. Jeśli znajdowałam się w pokoju Louisa ( a sądząc po kolorze lampeczek było to możliwe ) to znalezienie przypadkowej bluzki na podłodze nie sprawiłoby większego problemu. Niemal nie spadając z łóżka, schyliłam się, błądząc ręką po miękkim dywanie.

-…Nie jestem pewien, co widziałem. W każdym razie nie sądzisz, że nie daję jej wyraźnych znaków?- Znajomy głos, przerwał moje poszukiwania. Nawet nie zdążyłam się niczego przytrzymać, co skończyło się wylądowaniem na podłodze. Skarciłam się z myślach, rozmasowując pulsujący łokieć.

Cisza.

Kolejne kilka sekund  nasycone były kompletnym milczeniem z obu stron. Wstrzymałam nawet oddech, który jestem pewna, że byłoby słychać na całym piętrze.

-Ktoś wszedł do pokoju.- Odezwał się szeptem drugi głos.

Z prędkością światła przycisnęłam moją dłoń do ust. Zdawałam sobie sprawę, to tak naprawdę nic nie da, ale w tej chwili trudno było kontrolować jakiekolwiek gesty.

-Wydawało Ci się. Dokładnie to samo mówiłeś 5 minut temu i jakoś nikogo nie było.

Starałam się zidentyfikować oba głosy- skąd i od kogo pochodziły. Byłam pewna, że bicie mojego serca jest słyszalne na drugim końcu Londynu. Ułożyłam się w nieco wygodniejszej pozycji, jednocześnie próbując nie zdradzić położenia.

-Mniejsza o to… Uh… to nie ma sensu. R...role się zamieniły- rozumiesz?

Jeden krok, po chwili znów jakieś szmery. W pomieszczeniu słychać było co najmniej trzy mieszające się oddechy.

-Dokończymy tą rozmowę później.- Szepnął ktoś.

-Nie.... Weź ją jeszcze dzisiaj w jakieś mniej zatłoczone miejsce i powiedz prawdę.

-Zranię ją.

-Ja też

Pośród ciszy rozległo się ledwie słyszalne westchnięcie.

-Dobrze zrobię to, ale pod warunkiem, że Ty też.

-A co Ci tak na tym zależy?

-Bo Tobie zależy na niej.

-Dobrze- póki co Twoja kolej.- Głośne wypuszczanie powietrza.- Ja powiem w swoim czasie… to i tak za dużo jak na jeden raz.- Dodał ciszej.

-Żeby tylko te dwie rzeczy…- Przytaknął drugi.- Okej, chodź na dół, pomożesz mi ją znaleźć. Jasny sweterek i ciemne legginsy powinny łatwo rzucić się w oczy.

40 minut później…

Siedziałam wciśnięta pomiędzy Liamem a nieznanym mi chłopakiem. Próbowałam się uśmiechać, udawać, że słucham co mówią inni i dyskretnie patrzeć w bok na chłopaka, który w tej chwili od godziny przechadzał się między stolikami z jedzeniem. Chyba już nie muszę mówić o kim mowa…

-Kogo tak wypatrujesz?- Doszło do moich uszu. Nim zorientowałam się, do kogo są kierowane słowa , siedem par oczu zdążyło wlepić wzrok.

-Ja…aa..- Przebiegłam po  wszystkich nieznajomych mi twarzach, kończąc na Liamie.- Um.. nic… nikogo szczególnego.- Spojrzenie chłopaka było zbyt przenikliwe, żebym mogła dłużej je utrzymać. Spuściłam głowę i tradycyjnie zaczęłam się naciągać rękawy na dłonie.

-Mówisz tak, jak bym Cię nie znał.- Westchnął, wychylając się we wspomnianą wcześniej stronę. –O Niall!

Fuck.

Blondyn słysząc swoje imię odwrócił się.

-Chodź, chyba ktoś tu za Tobą tęskni.- Wskazał na mnie.

Jestem pewna iż kolor moich policzków, mógł przypominać jeden z odcieni mocno czerwonej tapety w pokoju Louisa.

Irlandczyk uśmiechnął się i pokazał gestem, że zaraz przyjdzie.

-Liam.- Szepnęłam.- Liam.- Ścisnęłam go za rękę.

-Hmhhhh.

-Nie ‘hmhhh’ tylko dobrze wiesz o co mi chodzi.-Syknęłam.  Siliłam się na groźny ton, aczkolwiek drżenie zdradziło mój dotychczasowy stan.

-Asia, Asia, Asia…- Przeciągnął, głośno wypuszczając powietrze.- Nie wiem, jakby Ci to ująć słowa.- Podrapał się po karku. –Ale…- Spoglądaliśmy w stronę Irlandczyka, który chcąc najprawdopodobniej coś powiedzieć, wypluł niechcący niebieskawy napój. Na ten widok parsknęłam śmiechem. –Echem… Nie spiesz się, nie wyciągaj pochopnych wniosków… po prostu poczekaj.

Spojrzałam na bruneta. Jego słowa nie za bardzo do mnie jeszcze dotarły, gdyż nadal wpatrywałam się w niebieskookiego próbującego bezskutecznie zmyć plamę.

-Co…o?- Ocknęłam się.

Chłopak zaśmiał się pod nosem.

-Chciałem Ci powiedzieć, że jeszcze nie raz będziesz rozczarowana- być może i rozdarta. Staniesz przed wyborem. Swoją decyzją możesz wiele zmienić. Będę starał się Cię wspierać najlepiej jak mogę, choć to ostateczny wynik należy do Ciebie. Musisz zdać sobie sprawę, że będzie jeszcze lepiej i jeszcze gorzej jednocześnie. Wiem, że na razie niczego nie rozumiesz, ale proszę… pomyśl nad tym.

Siedziałam w osłupieniu, starając się przeanalizować każde słowo wypowiedziane przez chłopaka. Wyłapałam jakieś ‘gorzej i lepiej jednocześnie’ co kompletnie nie miało sensu. Dopiero po chwili zdałam sobie sprawę z mojej obecnej miny i szybko się otrząsnęłam.

-… Dzięki? P..pomyślę.- Przytaknęłam, niepewnie się rozglądając. Mój wzrok zatrzymał się na dobrze mi znanym chłopaku stojącym zaledwie kilkadziesiąt centymetrów od kanapy.

Wolno przełknęłam ślinę. Nie mogłam spuścić głowy- jeszcze by wyglądało jakbym się speszyła, czy coś… Mógłby pomyśleć, że czuję to samo, znaczy…. Bo nie czuję, prawda?

 Irlandczyk przybliżył się, nie zaprzestając próby wytarcia napoju. Oczywiście pominę fakt, iż roztarł go jeszcze bardziej, pozostawiając gorszy niż z początku efekt.

-Chodź skarbie.

Skarbie…

Niepewnie chwyciłam wysuniętą przez chłopaka dłoń. Blondyn nie wyglądał na zestresowanego, wręcz przeciwnie- średnio zainteresowanego moją osobą. Skupiony był bardziej na plamie i umiejętnym przemieszczeniem nas w miejsce, do którego nie miałam pojęcia. I to mnie zaczęło martwić najbardziej…

Świadomość, iż ma za chwilę zostanę z nim na osobności podziałała już tylko gorzej. Już naoglądałam się w swoim życiu filmów, gdzie łączenie się w pary staje się rutynowo na jednym obszarze-  w ogrodzie. Do tego dochodziła sytuacja sprzed kilku miesięcy, gdzie w ślad za innymi poszedł Liam.

Pomijając uczucie dziwnie ociężałych nóg, minęłam grupę tańczących, gdzieś w oddali zauważając rozbierającego się Louisa, oraz pokazującą w naszym kierunku Alice. Głośno wypuściłam powietrze, starając się ignorować puszczane co jakiś czas serduszka i buziaczki, oraz głośne piski. Uwierzcie mi- nie chcielibyście poznać prawdziwej Ali, a co dopiero pijanej, czyli dwa razy takiej.

Posyłając z jej stronę groźne spojrzenia, o mało co nie wpadłam na białe drzwi, które otwierał chłopak. Z uśmiechem na twarzy przepuścił mnie, po czym je zamknął. Pomieszczenie okazało się być łazienką. Niepewnie usiadłam na krawędzi wanny, widząc jak blondyn zajmuje stanowisko dokładnie naprzeciwko- czyli koło umywalki.

-Przepraszam, obiecuję, że zaraz pójdziemy na parkiet, ale najpierw- pokazał zielono- niebieską plamę na koszulce- muszę to przynajmniej doprowadzić do porządku.-Wymamrotał, będąc odwrócony tyłem.

Przytaknęłam, będąc  nagle zainteresowana kompleksem białych, połyskujących mebli. Zaczęłam machać, będącymi w powietrzu nogami i modlić się o jakikolwiek telefon, który ‘przypadkiem’ zadzwoniłby właśnie w tej minucie.

Irlandczyk nucił nieznaną mi melodię, próbując wytrzeć białą niegdyś bluzkę. Była pewna, że jeszcze chwila i zrobi w niej dziurę, lecz nie wypowiedziałam tego na głos.

-J jak, dostałaś już prezent od Louisa?- Zapytał zapewne tylko po to, aby przerwać panującą ciszę.

-N..nie jeszcze n…

-Akurat teraz musiałem to na siebie wylać.- Wymamrotał pod nosem.- A przepraszam, przerwałem Ci.- Spojrzał się w moim kierunku.

Bąknęłam coś pomiędzy ‘nic się nie stało’ a ‘hmhhh’ i spuściłam głowę. Dlaczego nikt teraz nie może niechcący wejść do tej łazienki? Doskonale wiem, że uciekanie od problemów jest złe, ale ja… no nie wiem- po prostu inaczej nie potrafię. Może rzeczywiście jak to ujął Niall- boję się związku.

Potrząsnęłam głową. Nie- on rzucił to tak po prostu, nie mając nic konkretnego na myśli.

Wmawiaj sobie, wmawiaj…
Usłyszałam ciche westchnięcie, co zapewne oznaczało rezygnację.

-Nie masz pomysłu, czym mogę to zmyć?

Niepewnie podniosłam wzrok, kierując go w stronę blondyna.

-Um… na pewno nie brudną szmatką, którą dodatkowo brudzisz sobie ubranie?- Podsunęłam.

Chłopak spojrzał na materiał trzymany w dłoni, następnie na swoją koszulkę.

-Przynajmniej była sucha.- Wymamrotał, wzruszając ramionami.

Powstrzymałam chęć walnięcia siebie prosto w twarz i udałam się w kierunku chusteczek higienicznych. Wzięłam kilka, namoczyłam i podeszłam do chłopaka. Podałam mu, lecz ręka, którą wyciągnęłam została opleciona przez palce Irlandczyka. Zdziwiona udałam się za niebieskookim, który usiadł na blacie i przyciągnął mnie pomiędzy nogi. Dopiero teraz zostałam puszczona, lecz cały trzymałam rękę wyciągniętą do przodu.

Nie wiem czy określenie ‘skrępowana’ oddaje prawdziwy obraz temu, co czułam. Jego gest wprowadził mnie w totalne osłupienie. Nie mogłam tak po prostu patrzeć mu w oczy. Był  cholernie blisko- a przynajmniej na tyle, aby móc zrobić…. Cokolwiek. Możliwe, że właśnie coś mówił, lecz przyswojenie tych słów zajęło mi trochę czasu. Dla odwrócenia uwagi zaczęłam uparcie się wpatrywać w punkt ponad jego ramieniem.

-Umyj…- Spojrzałam na niego, nieco skołowana.- Po prostu mi to umyj.- Powtórzył, lekko się uśmiechając.

A Ty sam nie możesz…?

-Ja już wolę nie robić większych szkód.- Odpowiedział na niezadane pytanie.

Zmarszczyłam brwi, ale nic nie powiedziałam. Miałam tylko szczerą nadzieję, że tylko to wyczytał. Znając resztę mógłby się nieźle przerazić, speszyć..cokolwiek.

Robiąc wszystko, byleby nie patrzeć w twarz chłopaka, zaczęłam zręcznie zmywać plamę. Czułam, jak jego klatka piersiowa delikatnie podnosi się i opada. Jego ręce zaciskały się na mojej talii, przeprawiając moje ciało o dreszcze. Znając Niall’a , mogłam się po nim spodziewać takich gestów. Wiedział, jak na mnie działają- z podkreśleniem na działają- nie  działał. Czym to mogłam wyjaśnić? Przyczyna jest prosta- nikt wcześniej mnie tak nie dotykał. Nikt o mnie nie dbał. Nie patrzył takim wzrokiem. Nie kreślił drobnych wzorów na moim ciele. Nie mówił tylu miłych słów- nawet jeśli nie były one prawdą. Po prostu… nie kochał mnie tak jak Horan- w jakimkolwiek znaczeniu byłoby ‘kochał’.

Po raz kolejny namoczyłam suchą chusteczkę i nakierowałam ją na koszulkę. Czułam spojrzenie blondyna na sobie. Jego ciepły oddech otulał mój policzek, co dekoncentrowało mnie dwa razy bardziej. Wiedziałam, że odwracanie wzroku jest najgorszą metodą jaką mogłam zastosować, ale  nie potrafiłam się zdobyć na coś więcej.

-… Rękaw.

Uniosłam głowę, otrząsając się z natłoku myśli.

-S..słucham?

-Masz pobrudzony sweter-Uniósł mój nadgarstek.- O tutaj.

To tylko Liam mnie za mocno złapał, rozdrapując przy okazji parę blizn…

-Musiałam coś na siebie wylać.- Bąknęłam, powracając do dawnej czynności.

Nawet nie podnosząc głowy, wiedziałam, że chłopak patrzy na mnie, czytając wypisane na czole kłamstwo. Mimo to zaciekle wycierałam brudną koszulkę, której i tak już nic by nie pomogło. Gdybym wiedziała, że skończę te urodziny siedząc z Niall’em w toalecie- w życiu bym nie przyszła! Osobiście wolałam nieco inne spotkanie, związane z ich powrotem, ale głupio by było odmówić.

-Już.- Lekko uniosłam wzrok. Chciałam uniknąć wywiercającego na wylot spojrzenia dwóch niebieskich punkcików, ostatecznie zatrzymując się na ustach. Okej …to był błąd…

Momentalnie przeniosłam się na oczy, w których dostrzegłam niewielkie rozbawienie. Co dziwne- zero zażenowania, smutku czy strachu. Ugh.. no i ten… uczucia- jakiekolwiek by nie było.

Bez patrzenia w lustro, mogłam stwierdzić, że moje policzki przypominają teraz jedną ze ścian pokoju Tomlinsona.

-Rzeczywiście jesteś urocza.

Właśnie w tej chwili, przysięgam- każdy z narządów wykonał podwójne salto. Cofnęłam rękę, w której trzymałam mokry materiał, chcąc jak najbardziej oddalić dystans między nami. Starałam się jak mogłam, aby moja reakcja nie była zauważona, lecz jak zakładam- na próżno.

Te słowa w jego ustach brzmiały dość… dziwnie. Przez chwilę się zastanawiałam, czy kieruje je naprawdę do osoby stojącej naprzeciwko. Miałam wrażenie, że chłopak wymamrotał je, nie za bardzo będąc świadomym co właśnie powiedział. Może po prostu głośno myślał, mając przed oczyma pierwszą lepszą modelkę. Taką przynajmniej miałam nadzieję…

-Ojj Asia.- Na prawym policzku blondyna ukazał się lekko dołeczek. – Pamiętaj, że nadal jestem Ci winny jeden taniec.- Zeskoczył z blatu, tym samym zmniejszając dystans pomiędzy naszą dwójką do minimum. Jego postawa wskazywała na lekki stres, który miałam nadzieję- nie był spowodowany moją osobą.

W głowie snuło się mnóstwo myśli, że w każdej chwili chłopak uklęknie na kolano, bądź przytuli, wyszeptując jak bardzo mnie kocha- czy też bez ostrzeżenia wpije się w usta. Tak wiem- za bardzo panikowałam. Wolałam jednak być ostrożna co do niego, gdyż na chwilę obecną jego zachowaniem trudno było odczytać co planuje.

Jedynym plusem całej sytuacji było to, że to co robił chłopak z jednej strony bywało krępujące, ale z drugiej… przyjemne. Aż sama nie wierzę, że myślę o tym  w taki sposób.

Z lekkim zawahaniem dałam się  zaprowadzić blondynowi do wyjścia z łazienki. Miało to swoje plusy i minusy. Plusem był fakt, że nie jesteśmy już sami, a nasze ciała dzieli spory dystans. Minusem była nieświadomość dokąd byłam prowadzona. Mógł wziąć mnie na środek parkietu, przejąć mikrofon od DJ-a i zapytać czy zostanę jego dziewczyną. Z drugiej strony mogłam być wyprowadzona do ogrodu, gdzie zapytałby o to samo. W obu przypadkach spanikowałabym i zapewne uciekła.

W oddali przemknął mi gdzieś Liam, wywijający na parkiecie z ledwo trzymającą się Alice. Nie miałam ochoty na szybki kawałek- byłam już zmęczona. Dlatego niechętnie zatrzymałam się przed uważnie przyglądającym się mi Irlandczykiem. Posłałam mu pytające spojrzenie, a gdy nie zareagował pomachałam mu ręką przed oczami.

-Zapatrzyłeś się.- Powiedziałam cicho- Na mnie- Dodając w myślach.

-A… Sorry.- Spojrzał przepraszającym wzrokiem.

Udając nagłe zainteresowanie tańczącymi obok parami, odwróciłam się, stojąc bokiem do blondyna. Stanęłam nawet na palcach, oczywiście nie wyszukując nikogo konkretnego. Po chwili zaciągnęłam oba rękawy, próbując się pozbyć tej niezręcznej sytuacji. Przez chwilę nawet rozpatrywałam opcję po prostu odejścia w kierunku stolików z jedzeniem, czy też barku.

-Asia…- Poczułam ciepłą dłoń chłopaka na moim ramieniu. O dziwno nawet się nie wzdrygnęłam.

-Ta..ak?

-Możemy pogadać?

Nie, kur*a, nie!

-Właśnie to robimy.- Stwierdziłam, starając się zachować wewnętrzny spokój.

-Ale tak bardziej… na osobności. Chodźmy do ogrodu.

-Jest… zimno.- Modliłam się, żeby mój  ton nie zdradził stanu, w jakim obecnie byłam.

-W takim razie przyniosę nam jakieś bluzy.

-Nie! Znaczy… wiesz… to strata czasu. Um.. po- powiesz mi kiedy indziej.- Cofnęłam się.

Moje starania poszły na nic, gdyż w tej samej chwili chłopak wykonał podwójny krok, znajdując się bliżej niż parę sekund temu.

-Nie. Po prostu pozwól mi to powiedzieć teraz.

 Przyciągnął mnie do swojego ciała. Znajome ciepło ogarnęło każdy kawałek od momentu zetknięcia. Z pewnością wiedział jak bardzo się stresuję, czując bijące przy piersi serce. Jeszcze tylko brakowało tu Alice, z wielkim transparentem głoszącym „A NIE MÓWIŁAM?!”

-Spójrz na mnie.

Nie.

-Asiu, spokojnie.- Odgarnął  moje nachodzące włosy na czoło. Byłam do niego wręcz przyklejona, co stanowiło jednocześnie zagrożenie ze względu na dystans, jaki nas dzielił.. a w sumie to go nie było, jak i bezpieczeństwo, bo teraz nie mógł mnie pocałować.

-Proszę.- Musnął wargami czubek mojej głowy, wtulonej pomiędzy obojczyk a szyję.

Byłam pewna, że jeszcze chwila i się rozpłaczę. Ilość emocji, które tłumiłam była nieprawdopodobna. Wiedziałam, że prędzej czy później wreszcie wybuchnę, ale wolałam tą wersję ‘później’.

-Sądzisz, że kiedy mówiłem, że Cię kocham, to samo pow…

-Niall.- Za późno było na jakiekolwiek ukrywanie łez, które w tej chwili spływały tworząc czarną ścieżkę.

-Po prostu… kocham Cię, ale myślę, że nie zdawałaś sobie sprawy…

-A teraz specjalna dedykacja!- Zabrzmiało z głośników, gdy tylko popłynęły ostatnie nuty piosenki. Byłam na tyle nieświadoma i słaba, że ledwo co kontaktowałam ze światem. Pamiętam tylko zagryzione wargi Niall’a, które wykrzywiły się w lekkim uśmiechu- i to chyba zdziwiło mnie najbardziej.

-Dla dziewczyny, która zjawiła się tu niecałe sześć miesięcy temu,  stając się światem dla osoby, która właśnie zadedykowała „Kiss me”- Eda Sheeran’a- Tak Asiu, to dla Ciebie!

Kilka godzin później…

PODKŁAD MUZYCZNY

Każdy z nas odczuwał kiedyś, że jest rozerwany od środka. Słowami, gestami, nieodwzajemnioną miłością lub wszystkim naraz. Zawsze zastanawiałam się, jak inni umieją sobie z tym radzić. Nie tylko psychicznie, ale i fizycznie. Wyjść na ulicę, mając głowie istny chaos, a jednocześnie usta rozciągnięte w uśmiechu. Zawsze podziwiałam ludzi, tak- mimo, że ich nienawidziłam to podziwiałam. Może dlatego, że chciałam być taka jak oni, a jednocześnie nigdy się nimi nie stać. Wolałam żyć zamknięta sama w sobie, ale nie ranić innych- wiedząc co to znaczy.

Um… do czego prowadzę? Sama chciałabym wiedzieć…

Czy to miało odzwierciedlić wszystko to, co rozrywało teraz moją głowę od środka? Może…

Leżałam teraz wygodnie w czyimś łóżku, będąc szczelnie przykryta kołdrą. Już nawet odgłosy zamykanych i otwieranych drzwi, cichej muzyki, ostatnich rozmów oraz rozbijania się różnych przedmiotów nie przeszkadzały tak bardzo. Raz tylko przyszedł tu Louis ( zapewne pod namową Liama ) otulając mnie ciepło, zasłaniając firanki i zamieniając parę słów. Mimo tego, było to miłe z jego strony jak  postąpił i dzięki temu- po raz drugi mogłam się odczuć rzadko spotykaną postawę chłopaka.

Śniłam na jawie.

Cokolwiek oznaczało to w teorii leżałam, nadal co jakiś czas słysząc odgłosy zza ściany. Oczy miałam zamknięte, a przed nimi  namalowane wyobraźnią najróżniejsze twarze i sceny. Nie muszę chyba dodawać, że większość z nich była najgorszymi przypadkami czy możliwościami…

Nie wiem, czy to w świetle tylko moich wymysłów, moje włosy zostały zagarnięte sprzed twarzy za ucho. Znajomy zapach wody kolońskiej nawiedził nozdrza… wow- musiała być to jedna z tych o dziwo przyjemnych scen. Ugięty materac starał się przywołać mnie do rzeczywistości, ale wiedziałam, że to  złudzenie musi być wynikiem braku snu.

Uczucie zdawało się jeszcze bardziej przyjemniejsze, kiedy ciepło otuliło  policzek, zmierzając powoli w dół. Palce, które zgięły się tworząc piąstkę były teraz delikatnie prostowane. Po chwili na dłoni poczułam dziwnie znajomy przedmiot. To wszystko wydawało się tak realne, a jednocześnie piękne i niemożliwe. Nowe uczucie - nowy dotyk, ale niby dobrze znany. Moja wyobraźnia naprawdę dziś nie próżnowała...

Odgłos cichego pomruku był pierwszym, który usłyszałam. To było niemal jak melodia. Do tego jeszcze ciepły oddech, utkany fantazją o jakiej tylko można marzyć. Westchnęłam cichutko, nie chcąc aby cokolwiek z tego pięknego snu się skończyło. Oczy miałam zaklejone, usta lekko otwarte, a dłonie mocno ściśnięte w piąstki.

W jednej sekundzie ciepło zamieniło się na spierzchnięte i pełne usta  przyciśnięte do moich warg.

_____________________________________________________________

Okej… wiem, że mnie zabijecie x)

Jak zwykle… mega wielkie PRZEPRASZAM z mojej strony- co tyczy się zarówno tego, ile musiałyście/liście czekać, ale i zakończenia ;>

Przypominam również, że pytań o następne rozdziały nie kierujemy w komentarzach, ale w zakładce ‘kontakt’, która przeniesie was na odpowiednią stronę.

Prosiłabym również anonimki o podpisywanie się :))

Co do zakładki ‘kontakt’- odpowiadam tam na wszystkie pytania związane z opowiadaniem, czasami (jak mam dobry humor xp ) wstawię jakiś dialog z nowych rozdziałów także- zapraszam ;)

Jeszcze raz ogromnie DZIĘKUJĘ za wszelkie komentarze oraz o nie proszę… naprawdę są one największą motywacją.♥

Zdaję sobie sprawę, że ostatnio główną rolę odgrywa Niall …cóż… tak wyszło, ale obiecuję, że jeszcze nieraz sytuacja się zmieni. :)